Η μεγάλη ψευδαίσθηση του κυπριακού ποδοσφαίρου

Η Κύπρος μπορεί να υπερηφανεύεται (αριθμητικά με βάση πλυθησμού) για μια εντυπωσιακή βάση στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο.

Πάνω από 60.000 παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο, 100αδες Ακαδημίες, εκατοντάδες προπονητές κατέχουν διπλώματα UEFA.

Και όμως, δεν παράγεται τίποτα.

Ταλέντα χάνονται, οι εθνικές ομάδες δεν ανανεώνονται και οι επαγγελματικές ομάδες κοιτούν στο εξωτερικό.

Η ψευδαίσθηση του «μαζικού ποδοσφαίρου

Η μαζικότητα από μόνη της δεν αρκεί. Το ότι δεκάδες χιλιάδες παιδιά παίζουν, δεν σημαίνει πως αναπτύσσονται σωστά.

Πίσω από τη φανταχτερή εικόνα της οργανωμένης βάσης, κρύβεται ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια:

Έλλειψη ενιαίου μοντέλου ανάπτυξης.

Απουσία καθαρής μετάβασης από grassroots σε elite επίπεδο.

Ακαδημίες που λειτουργούν με εμπορική και όχι παιδαγωγική λογική.

Προπονητές χωρίς όραμα, μόνο με δίπλωμα

Η Κύπρος διαθέτει σήμερα εκατοντάδες προπονητές με κάθε λόγης διπλώματα, αλλά ελάχιστους με ουσία, συνέπεια και φιλοσοφία.

Πολλοί εξ αυτών μετατρέπουν το “ταλέντο” σε brand, φορτώνουν παιδιά με ατομικές προπονήσεις και drills, χωρίς ποτέ να τους μάθουν τι είναι ποδόσφαιρο.

Το παιδί ως προϊόν, όχι ως αθλητής

Η εμπορευματοποίηση του παιδιού ως «επένδυση» έχει δημιουργήσει μια γενιά με πίεση, υπερβολή και εξουθένωση.

Προγράμματα 7 ημερών, ομαδικές, ατομικές, γυμναστήρια, βάρη και κανένα παιδί που χαίρεται απλώς να παίζει.

Η χαρά του παιχνιδιού χάνεται πίσω από τις προσδοκίες των γονιών και τις φιλοδοξίες προπονητών που ψάχνουν να χτίσουν βιογραφικό.

Κανένα σύστημα ταυτοποίησης ταλέντου

Δεν υπάρχει μηχανισμός που να εντοπίζει και να αναπτύσσει ταλέντο με επιστημονικά κριτήρια.

Δεν υπάρχουν ανοιχτές δομές scouting από ΚΟΠ/ομοσπονδίες.

Δεν υπάρχουν ενιαίοι φάκελοι παρακολούθησης από ηλικία 12–18.

Και οι εθνικές ομάδες; Συχνά λειτουργούν ως «κλειστό club» παραγόντων και γνωριμιών.

Η παραγωγή παικτών θέλει υπομονή και υποδομή

Η Κύπρος δεν θα βγάλει παίκτες αν δεν αλλάξει η νοοτροπία.

Αν δεν προστατέψουμε το παιδί από τη φθορά του ανταγωνισμού και αν δεν δώσουμε στους προπονητές το καθήκον, όχι το επάγγελμα της διαμόρφωσης χαρακτήρων και ποδοσφαιριστών, το ταλέντο θα συνεχίσει να πεθαίνει στα 17.

Ώρα να δούμε τι (δεν) δουλεύει

Το ζητούμενο δεν είναι να φτιάξουμε “παίκτες”, αλλά να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που παράγει συνεχώς παίκτες.

Αυτό απαιτεί:

Κοινή φιλοσοφία σε όλες τις Ακαδημίες.

Τεχνική καθοδήγηση από την ΚΟΠ με αυστηρά κριτήρια.

Εκπαίδευση και αξιολόγηση προπονητών βάσει έργου, όχι τίτλων.

Κατάργηση της κουλτούρας της γονεϊκής “επένδυσης”.

Πραγματικό, δημόσιο σύστημα scouting, όχι «τα γνωστά παιδιά».

Καταληκτικά:

Αν δεν αλλάξει τίποτα, θα συνεχίσουμε να χειροκροτάμε τα παιδιά μας όταν σηκώνουν κύπελλα Κ11 και να τα αποχαιρετάμεστα Κ17.

Xωρίς όνειρα και χωρίς καμία θέση στο μέλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου.