Όταν ο ναρκισσισμός φοράει φόρμα

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν χωράνε ψευδαισθήσεις.

Η αποστολή είναι μία.

Η ανάπτυξη παικτών.

Όχι η ματαιοδοξία των προπονητών.

Και όμως, σε κάθε γωνιά του χώρου, ξεπροβάλλει συχνά μια φιγούρα που μοιάζει ξένη προς την ουσία της παιδαγωγικής.

Ο προπονητής πρωταθλητής.

Δεν βλέπει παιδιά.

Βλέπει βαθμολογίες.

Δεν εκπαιδεύει.

Διαχειρίζεται.

Δεν χτίζει παίκτες.

Κυνηγάει τρόπαια.

Και όλα αυτά, όχι επειδή το απαιτεί το επίπεδο, αλλά επειδή έχει ανάγκη να φανεί, να προβληθεί, να προχωρήσει.

Ο ναρκισσισμός, μεταμφιεσμένος σε φόρμα, κατακλύζει τα γήπεδα.

Όταν η νίκη γίνεται το παν

Αυτοί οι προπονητές λειτουργούν σαν να προπονούν επαγγελματική ομάδα.

Η πίεση για νίκες είναι διαρκής.

Η ενδεκάδα στερεοποιείται από τον Οκτώβρη.

Παιδιά που δεν αποδίδουν άμεσα μπαίνουν στο περιθώριο.

Όχι επειδή δεν έχουν δυνατότητες, αλλά επειδή χαλάνε το σχέδιο του τίτλου.

Τα υπόλοιπα;

Πειραματόζωα στα φιλικά ή «όχι έτοιμα».

Ποτέ δεν είναι.

Ποτέ δεν θα είναι.

Γιατί δεν υπάρχει χώρος για ανάπτυξη.

Μόνο για εκτέλεση εντολών.

Το αποτέλεσμα του Σαββάτου μετράει περισσότερο από τη βελτίωση της Δευτέρας έως της Παρασκευής.

Ματαιοδοξία με φόντο τη φωτογραφία

Αν έρθει και το κύπελλο, ακόμα καλύτερα.

Μια φωτογραφία.

Μια ανάρτηση.

Ένα δελτίο τύπου για το επόμενο βήμα.

Όμως το κόστος είναι τεράστιο και δεν το πληρώνει ο ίδιος ο «πρωταθλητής».

Το πληρώνουν τα παιδιά που:

Παίζουν μόνο όταν το σκορ είναι ασφαλές.

Δεν παίρνουν πρωτοβουλίες γιατί φοβούνται το λάθος.

Μαθαίνουν να εκτελούν, όχι να κατανοούν.

Και όταν φτάσει η ώρα να περάσουν στο αντρικό επίπεδο, εκεί όπου δεν υπάρχει πια ο προπονητής που “κερδίζει για μένα”, καταρρέουν.

Γιατί απλώς δεν έμαθαν να παίζουν.

Έμαθαν να κερδίζουν, αλλά μόνο όταν όλα ήταν ελεγχόμενα.

Η φούσκα κάποτε σκάει

Το να κερδίζεις ένα πρωτάθλημα με 14χρονα και 15χρονα δεν είναι επίτευγμα.

Το να βγάζεις παίκτες που στέκονται σωστά στο αντρικό επίπεδο, είναι.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φούσκες.

Και κάθε φούσκα, αργά ή γρήγορα, σκάει.

Και τότε, η ζημιά μένει.

Στους παίκτες.

Όχι στους προπονητές.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο έχει στόχο, έχει εξέλιξη, πρόοδο.

Το πραγματικό πρωτάθλημα είναι η ωρίμανση.

Η τεχνική και τακτική βελτίωση.

Η ψυχολογική ενδυνάμωση.

Το παιδί που τολμά να δοκιμάσει, να κάνει λάθος, να επαναλάβει, να μάθει.

Που παίζει σε διαφορετικές θέσεις, που παίρνει αποφάσεις υπό πίεση, που γίνεται πρωταγωνιστής της πορείας του.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι βιτρίνα φιλοδοξιών.

Είναι περιβάλλον μάθησης.

Και όποιος προπονητής δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν έχει θέση σε Ακαδημία.

Είναι τοξικός.

Είναι επικίνδυνος.

Και μετατρέπει το ποδόσφαιρο από εργαλείο εξέλιξης, σε εργαλείο πίεσης.

Το ζητούμενο η πρόοδος, όχι το εγώ

Η επιτυχία ενός προπονητή στις Ακαδημίες δεν είναι ο τίτλος.

Είναι οι παίκτες που κατάφεραν να εξελιχθούν.

Που έφτασαν να σταθούν ψηλά, όχι γιατί έπαιζαν σε «ομάδα-μηχανή», αλλά γιατί έμαθαν ποδόσφαιρο.

Έμαθαν να παίζουν, όχι να υπηρετούν.

Η αλήθεια είναι απλή

Αν ο μοναδικός στόχος είναι η νίκη, τότε ο σωστός προορισμός είναι οι ανδρικές ομάδες.

Όχι οι Ακαδημίες.

Εκεί, πράγματι, μετράει το αποτέλεσμα.

Εδώ, μετράει η διαδικασία.

Το πως γίνεται ο παίκτης και πως ο άνθρωπος μέσα από αυτή.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο χρειάζεται παιδαγωγούς.

Όχι ναρκισσιστές με φόρμα Ακαδημίας.