Αναπτυξιακό ποδόσφαιρο | Παίζουμε για να κερδίσουμε ή για να μάθουμε να παίζουμε;

Όταν ένα παιδί αγγίζει για πρώτη φορά την μπάλα, κάτι μέσα του αλλάζει.

Η ενστικτώδης χαρά του παιχνιδιού γεννιέται.

Κάπου εκεί αρχίζει και το ταξίδι του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου, αλλά πού τελειώνει;

Στην πρώτη μεταγραφή;

Στην επαγγελματική καριέρα;

Ή μήπως σε μια ώριμη, αυτόνομη προσωπικότητα που έμαθε να συνεργάζεται, να αγωνίζεται και να χάνει;

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι μικρογραφία του επαγγελματικού, όπως συχνά παρερμηνεύεται.

Είναι εργαστήριο ζωής.

Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε ποδοσφαιριστές, ας ξεκινήσουμε μεγαλώνοντας πρώτα ανθρώπους.

Αυτό είναι κάτι που συχνά ξεχνάμε, προπονητές με πίεση για αποτελέσματα, γονείς με προσδοκίες για «επόμενους Μέσι», παιδιά που χάνουν το παιχνίδι μέσα στην «καριέρα» τους.

Ο γονιός ως υποστηρικτής, όχι ως μάνατζερ

Η εικόνα είναι γνωστή.

Γονείς να φωνάζουν από την εξέδρα, να αμφισβητούν τον προπονητή, να μετατρέπουν κάθε Σαββατοκύριακο σε τελικό Champions League.

Τι μήνυμα στέλνουμε στα παιδιά;

Πως το λάθος είναι αποτυχία, πως η ήττα είναι καταστροφή, πως η επιτυχία είναι μόνο η νίκη.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο χρειάζεται κατανόηση, υπομονή και ενθάρρυνση, όχι πίεση και συγκρίσεις.

Το παιδί που κάνει λάθος σήμερα, είναι το παιδί που θα τολμήσει αύριο, αν του δώσουμε χώρο.

Ο ρόλος του προπονητή – Δάσκαλος ή διεκπεραιωτής;

Στις μικρές ηλικίες, ο προπονητής είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλός καθοδηγητής τακτικής.

Είναι παιδαγωγός.

Ο τρόπος που μιλά, που διορθώνει, που ενθαρρύνει ή αποδοκιμάζει, χτίζει ή γκρεμίζει χαρακτήρες.

Ο καλός προπονητής:

Δεν παίζει για να κερδίσει.

Δεν φτιάχνει συστήματα, φτιάχνει ποδοσφαιριστές.

Δεν απορρίπτει, εξηγεί.

Δεν μεταδίδει απλώς τεχνική, μεταδίδει πάθος.

Αυτό απαιτεί παιδεία, κατάρτιση, αλλά κυρίως συνείδηση ρόλου.

Πόσες Ακαδημίες επενδύουν σε αυτό;

Το παιδί – Ο πρωταγωνιστής που ξεχνιέται

Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο συχνά το παιδί είναι ο μόνος που δεν έχει λόγο.

Του λέμε πώς να παίξει, πού να σταθεί, πότε να πασάρει, τι να αισθανθεί.

Το πείραμα όμως είναι δικό του.

Ο αγώνας είναι δικός του.

Οι αποφάσεις του, όσο λανθασμένες και αν είναι, είναι ευκαιρίες μάθησης.

Το παιδί πρέπει:

Να κάνει λάθη.

Να ρισκάρει.

Να μάθει να σκέφτεται, όχι να εκτελεί εντολές.

Και κυρίως, να ευχαριστιέται το παιχνίδι.

Αν αυτό χαθεί, όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια.

Η Ακαδημία ως κοινότητα, όχι ως επιχείρηση

Μια Ακαδημία που προωθεί μόνο νίκες, δεν είναι αναπτυξιακή, είναι ανταγωνιστική.

Αντί να μετράμε τρόπαια, ας μετρήσουμε:

Πόσα παιδιά συνεχίζουν το άθλημα;

Πόσοι νέοι απέκτησαν αυτοπεποίθηση, συνεργατικότητα, ψυχραιμία;

Πόσα παιδιά αγάπησαν πραγματικά το ποδόσφαιρο;

Το ζητούμενο δεν είναι να «βγει» ο επόμενος σταρ, αλλά να μην χαθεί ένα παιδί που ήθελε να παίξει και να εξελιχθεί.

Καταληκτικά

Το μέλλον δεν χτίζεται με πίνακες και στατιστικά.

Αν το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο παιχνίδι του κόσμου, τότε το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο είναι η ωραιότερη εκδοχή του.

Αγνό, γεμάτο φαντασία, σφάλματα και χαμόγελα.

Αν ως κοινωνία και ως αθλητικό σύστημα το μετατρέψουμε σε γραμμικό διάδρομο καριέρας, θα χάσουμε αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, το ίδιο το παιχνίδι.