Αναπτυξιακό | Θάρρος να αλλάξουμε

Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζονται ωραιοποιήσεις.

Χρειάζονται αλήθειες.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο της Κύπρου βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Δεν είναι αποτυχημένο.

Δεν είναι όμως και υγιές όσο θα έπρεπε.

Και η ευθύνη δεν ανήκει σε έναν.

Ανήκει σε όλους μας.

Ακαδημίες, προπονητές, παίκτες, γονείς, διοικήσεις.

Αν πραγματικά θέλουμε να μιλάμε για ανάπτυξη και όχι απλώς για συμμετοχή σε πρωταθλήματα, τότε πρέπει να κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη.

Ακαδημίες, ανάπτυξη ή αγγαρεία;

Οι Ακαδημίες είναι το θεμέλιο.

Εκεί μπαίνουν τα παιδιά, εκεί διαμορφώνονται χαρακτήρες, εκεί μπαίνουν οι βάσεις για το ποδόσφαιρο και κυρίως για τη ζωή.

Όμως ας είμαστε ειλικρινείς.

Πόσες Ακαδημίες έχουν πραγματικό πλάνο ανάπτυξης και όχι απλώς εβδομαδιαία προπόνηση;

Πόσες μετρούν την πρόοδο του παιδιού και όχι το αποτέλεσμα του Σαββάτου;

Πόσες προστατεύουν το παιδί και δεν το «καίνε» για να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα Κ13;

Η ανάπτυξη δεν είναι τρόπαια για μάρκετινγκ.

Είναι καθημερινή δουλειά, υπομονή και συνέπεια.

Και αν μια Ακαδημία δεν μπορεί να εξηγήσει ξεκάθαρα τι παίκτη θέλει να δημιουργήσει, τότε απλώς καταναλώνει χρόνο και όνειρα.

Προπονητές παιδαγωγοί ή διαχειριστές αποτελέσματος;

Ο προπονητής στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς δάσκαλος τακτικής.

Είναι παιδαγωγός, καθοδηγητής, φίλτρο πίεσης.

Η πραγματικότητα όμως πονά.

Υπάρχουν προπονητές που φοβούνται να ρισκάρουν γιατί «πρέπει να κερδίσουμε».

Υπάρχουν προπονητές που παίζουν πάντα με τους ίδιους και αφήνουν τους υπόλοιπους στο περιθώριο.

Υπάρχουν προπονητές που ξεχνούν ότι δουλεύουν με παιδιά, όχι με επαγγελματίες.

Ο καλός προπονητής δεν φαίνεται στο σκορ.

Φαίνεται στα χρόνια.

Φαίνεται όταν ένας παίκτης στα 18 καταλαβαίνει το παιχνίδι, σκέφτεται, αποφασίζει και δεν φοβάται το λάθος.

Παίκτες, ταλέντο χωρίς υπομονή δεν φτάνει

Η Κύπρος έχει ταλέντο.

Πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε.

Αυτό που λείπει συχνά είναι η υπομονή, η νοοτροπία και η σωστή καθοδήγηση.

Πολλά παιδιά

Βιάζονται να γίνουν επαγγελματίες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές.

Μετρούν την αξία τους με συμμετοχές και όχι με βελτίωση.

Φοβούνται το λάθος γιατί τους έμαθαν ότι το λάθος κοστίζει.

Ο παίκτης πρέπει να μάθει ότι η ανάπτυξη είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ.

Ότι η τεχνική, η κατανόηση του παιχνιδιού και ο χαρακτήρας θα τον πάνε πιο μακριά από ένα καλό σώμα στα 14.

Γονείς, σύμμαχοι ή εμπόδιο;

Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι.

Όχι γιατί οι γονείς δεν αγαπούν τα παιδιά τους το αντίθετο.

Αλλά γιατί πολλές φορές αγαπούν με λάθος τρόπο.

Πίεση για να παίζει βασικός.

Παρεμβάσεις στις αποφάσεις του προπονητή.

Συγκρίσεις με άλλα παιδιά.

Μεταγραφές από Ακαδημία σε Ακαδημία κάθε χρόνο.

Ο γονιός πρέπει να είναι ασπίδα, όχι επιπλέον βάρος.

Να ρωτά, «βελτιώνεται το παιδί μου;» και όχι «γιατί δεν έπαιξε σήμερα;».

Το μεγάλο πρόβλημα

Όλοι θέλουμε αποτέλεσμα, κανείς δεν θέλει χρόνο.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν αντέχει άλλο τη λογική του «εδώ και τώρα».

Τα παιδιά δεν είναι προϊόντα.

Δεν είναι επενδύσεις άμεσης απόδοσης.

Αν συνεχίσουμε,

Να καίμε ηλικίες,

Να φορτώνουμε αγώνες,

Να παίζουμε για βαθμολογίες,

Να αγνοούμε τη φυσική και ψυχολογική ανάπτυξη, τότε θα συνεχίσουμε να απορούμε γιατί στα 18–19 δεν έχουμε έτοιμους ποδοσφαιριστές.

Η λύση δεν είναι μαγική, είναι συλλογική

Δεν χρειάζονται επαναστάσεις.

Χρειάζονται συμφωνίες αξιών.

Ακαδημίες με ξεκάθαρη φιλοσοφία ανάπτυξης.

Προπονητές που κρίνονται με βάση την πρόοδο, όχι τα τρόπαια.

Γονείς εκπαιδευμένοι στον ρόλο τους.

Παίκτες προστατευμένοι και καθοδηγημένοι.

Αν όλοι κάνουν ένα βήμα πίσω για να πάει το παιδί δύο βήματα μπροστά, τότε το κυπριακό ποδόσφαιρο θα αλλάξει επίπεδο.

Καταληκτικά

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο της Κύπρου δεν χρειάζεται άλλο ωραιοποίηση.

Χρειάζεται ευθύνη, γνώση και θάρρος.

Θάρρος να πούμε τα λάθη μας.

Θάρρος να αλλάξουμε.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν κρίνεται αν κερδίσαμε ένα πρωτάθλημα Κ14.

Κρίνεται αν δώσαμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να γίνουν ποδοσφαιριστές.

Και κάτι τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό.

Ομοσπονδία και θεσμοί.

Εδώ βρίσκεται η θεσμική διάσταση.

Χρόνια τώρα, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική ανάπτυξης.

Καμία ουσιαστική επιμόρφωση.

Καμία προστασία νεαρών κυπρίων παικτών.

Καμία στήριξη του κύπριου ποδοσφαιριστή.

Κανένα κίνητρο για προώθηση του νεαρού κύπριου ποδοσφαιριστή.

Όλοι μιλούν για ανάπτυξη, κανείς δεν βάζει κανόνες.

Και χωρίς κανόνες, επικρατεί το μπάχαλο.

Η αλήθεια που πονάει.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο της Κύπρου δεν αποτυγχάνει τυχαία.

Αποτυγχάνει γιατί.

Βολεύει πολλούς.

Δεν ελέγχεται από κανέναν.

Και πληρώνεται απ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή,

Τα παιδιά.