Σκέψεις περί… αναπτυξιακού

“Η ουσία της ταυτότητας, της πειθαρχίας και της ποδοσφαιρικής εκπαίδευσης“.

Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μία αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

Όταν έχεις τη μπάλα, δεν μπορείς να δεχθείς τέρμα.

Αυτό το θεμέλιο αποτελεί τον άξονα γύρω από τον οποίο πρέπει να περιστρέφεται η αναπτυξιακή φιλοσοφία κάθε ομάδας.

Η κατοχή δεν είναι αυτοσκοπός, είναι εργαλείο για έλεγχο, ηρεμία, μείωση λαθών και τελικά, τη δημιουργία του κατάλληλου πλαισίου εκπαίδευσης.

Όταν ο αντίπαλος σου δίνει το γήπεδο, σου παραχωρεί παράλληλα και τον ρυθμό.

Τότε εσύ οφείλεις να εφαρμόζεις σωστή κυκλοφορία, να μετακινείς τον αντίπαλο, να δημιουργείς διαδρόμους και να επιλέγεις τη σωστή στιγμή για να επιτεθείς.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για ασταμάτητο, άσκοπο τρέξιμο.

Γιατί αν το κάνεις, μέχρι το 60’ η ομάδα σου θα είναι νεκρή.

Κουρασμένη, αποδιοργανωμένη, ευάλωτη.

Και τι ακολουθεί μετά την κόπωση;

Λάθη. Πολλά και συχνά.

Κουρασμένο μυαλό σημαίνει λανθασμένες επιλογές, λανθασμένες αποφάσεις και λάθη που, αν δεν είσαι τυχερός, θα τα πληρώσεις.

Η ηρεμία ως προϋπόθεση ανάπτυξης

Μια αναπτυξιακή ομάδα χωρίς ηρεμία δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο.

Η πειθαρχία δεν είναι καταπίεση, είναι προϋπόθεση δημιουργίας.

Χωρίς πειθαρχία στην τοποθέτηση, στο μοίρασμα της μπάλας, στις αποστάσεις και στη λειτουργία των γραμμών, η ομάδα διαλύεται.

Το passing game δεν είναι μόδα.

Δεν είναι θεωρητικό κατασκεύασμα.

Είναι η επιτομή του σωστού αναπτυξιακού ποδοσφαίρου.

Γιατί;

Διότι εκπαιδεύει όλους τους ποδοσφαιριστές, σε όλες τις γραμμές, να σκέφτονται, να συνεργάζονται και να παίρνουν αποφάσεις.

Το τίμημα του “τρέχω χωρίς σκέψη”

Όταν το παιχνίδι σου βασίζεται στο να στέλνεις τη μπάλα μπροστά και να την κυνηγάς συνεχώς από πίσω, συμβαίνουν δύο πράγματα:

Η μπάλα γυρίζει πίσω γρήγορα, από εύκολες αποκρούσεις των αντιπάλων.

Εσύ τρέχεις διαρκώς πίσω της, εξουθενώνοντας την ομάδα σε χρόνο ρεκόρ.

Το αποτέλεσμα;

Κούραση, λάθη, γκολ, ήττες.

Αυτό δεν είναι ανάπτυξη.

Είναι ποδόσφαιρο χωρίς προοπτική.

“Η αναπτυξιακή φιλοσοφία δεν είναι αποτέλεσμα, είναι διαδικασία“

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν κυνηγάς το αποτέλεσμα.

Κυνηγάς την πρόοδο.

Κάθε εβδομάδα αναλύεις το παιχνίδι, λάθη, επιλογές, τοποθετήσεις, συνεργασίες.

Και μετά διορθώνεις.

Η εξέλιξη έρχεται από την αναγνώριση του προβλήματος.

Γιατί χάνει η ομάδα μου;

Το σκορ το βλέπουν όλοι.

Το γιατί το καταλαβαίνουν λίγοι.

Το τι πρέπει να κάνω στο επόμενο παιχνίδι για να είμαι καλύτερος, το γνωρίζουν ακόμη λιγότεροι.

“Ατομική βελτίωση, κανόνας, όχι επιλογή“

Αν ένας ποδοσφαιριστής επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λάθη, τότε εκπαίδευση και καθοδήγηση προηγούνται.

Αλλά αν, παρά τις διορθώσεις, συνεχίζει τα ίδια, τότε μένει στον πάγκο.

Γιατί;

Γιατί η ομάδα είναι σχολείο.

Και στο σχολείο, αν δεν ακούς, μένεις πίσω.

“Τα χαρακτηριστικά μίας πραγματικά αναπτυξιακής ομάδας“

Μια ποιοτική αναπτυξιακή ομάδα πρέπει να έχει:

Παίκτες που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.

Παίκτες με τεχνική ποιότητα και σωστή αντίληψη χώρου.

Παίκτες με πειθαρχία στο παιχνίδι και στη σκέψη.

Παίκτες που μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Παίκτες που παίζουν πρώτα για το σύνολο και μετά για τον εαυτό τους.

Παίκτες με προοπτική εξέλιξης, όχι μόνο φυσικά, αλλά και ποδοσφαιρικά.

“Έξυπνο τρέξιμο, όχι περισσότερο τρέξιμο“

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, ο στόχος δεν είναι να τρέχεις περισσότερο από τον αντίπαλο.

Είναι να τρέχεις πιο έξυπνα.

Η σωστή τοποθέτηση, η κατοχή της μπάλας και η τακτική λειτουργούν ως εργαλεία που μειώνουν τις άσκοπες αποστάσεις, περιορίζουν την κόπωση και αυξάνουν την ποιότητα των αποφάσεων.

Καταληκτικά:

Μια αναπτυξιακή ομάδα πρέπει να έχει ταυτότητα.

Η ταυτότητα δεν είναι λογότυπο, χρώματα ή μότο.

Είναι όλα αυτά που περιγράψαμε.

Πειθαρχία, ηρεμία, κυκλοφορία μπάλας, συνεργασία, έξυπνο τρέξιμο, εκμάθηση, ανάλυση, εξέλιξη.

Όταν απουσιάζουν αυτά, η ομάδα χάνει τον προσανατολισμό της.

Όχι επειδή δεν έχει ταλέντο.

Αλλά επειδή δεν έχει χτίσει ακόμη τον ποδοσφαιρικό της εαυτό.

Και εκεί βρίσκεται το πραγματικό αναπτυξιακό έργο.