Δεν είναι όλα τα παιδιά για Champions League

Αλήθεια τώρα:

Πόσα από τα χιλιάδες παιδιά που προπονούνται καθημερινά στις ευρωπαϊκές Ακαδημίες θα γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές;

Τα στατιστικά είναι σκληρά.

Λιγότερο από το 1% θα υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο.

Και από αυτούς, ένα μικρό ποσοστό θα φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο.

Κι όμως, το 100% αυτών των παιδιών αξίζει ένα ποιοτικό αναπτυξιακό περιβάλλον.

Όχι μόνο για να κυνηγήσει το όνειρό του, αλλά για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, να μάθει, να χαρεί και να θυμάται.

Όταν οι ενήλικες ξεχνούν ότι τα παιδιά είναι παιδιά

Στην προσπάθεια για νίκες, αναγνώριση και “καριέρες”, συχνά ξεχνάμε το βασικό.

Τα παιδιά δεν είναι μικροί επαγγελματίες.

Είναι παιδιά.

Και το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα παιχνίδι.

Σκηνές που βλέπουμε συχνά:

Γονείς να φωνάζουν από την κερκίδα.

Πίεση για απόδοση και σκορ από τα 10.

Κλάματα και ενοχές μετά από ήττα σε τουρνουά Κ9.

Προπονητές που απορρίπτουν παιδιά επειδή “δεν αποδίδουν”.

Αυτό δεν είναι ανάπτυξη.

Είναι ψυχική φθορά μεταμφιεσμένη σε αθλητική πειθαρχία.

Η αντίδραση της ευρώπης, η αλλαγή κουλτούρας ξεκίνησε

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο:

Ολλανδία: Κατάργηση σκορ και βαθμολογίας σε ηλικίες κάτω των 12.

Νορβηγία: Καμία κατάταξη, κανένα “πρωτάθλημα” μέχρι τα 13.

Αγγλία: Εστίαση στην κοινωνική και ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών.

Ισπανία: Πρώτα έρχονται οι αρχές του παιχνιδιού, μετά τα αποτελέσματα.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος:

Όχι παραγωγή πρωταθλητών, αλλά ανάπτυξη ανθρώπων.

Γονείς: Στήριξη ή πίεση;

Ο ρόλος του γονέα είναι καθοριστικός.

Όχι για το σκορ.

Αλλά για το πώς το παιδί θα βιώσει την εμπειρία του ποδοσφαίρου.

Αναρωτηθείτε:

Τι ρωτάτε πρώτα μετά τον αγώνα; “κερδίσατε;” ή “το χάρηκες;”

Πώς αντιδράτε όταν το παιδί κάνει λάθος;

Με κατανόηση ή με ένταση;

Σε πολλές ευρωπαϊκές Ακαδημίες, οργανώνονται σεμινάρια για γονείς.

Μαθαίνουν πώς να γίνουν υποστηρικτικοί συνοδοιπόροι, όχι πιεστικοί μάνατζερ.

Προπονητές: Δάσκαλοι, όχι διεκπεραιωτές

Ο σύγχρονος προπονητής δεν είναι στρατηγός. Είναι παιδαγωγός.

Η UEFA δίνει πλέον έμφαση στην προσωπικότητα και την επικοινωνία του προπονητή.

Γιατί τα παιδιά χρειάζονται ασφάλεια, εμπιστοσύνη και έμπνευση, όχι φωνές, πίεση και απορρίψεις.

Προπονητής που φοβάται το λάθος του παιδιού, δεν χτίζει παίκτη.

Χτίζει ανασφάλεια.

Και αν δεν γίνουν ποδοσφαιριστές;

Τότε τι μένει;

Η απάντηση είναι όλα.

Η αυτοπειθαρχία.

Η διαχείριση της αποτυχίας.

Η αξία της συνεργασίας.

Η ψυχραιμία υπό πίεση.

Η αγάπη για την προσπάθεια, όχι για το αποτέλεσμα.

Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο στόχος.

Είναι εργαλείο ζωής.

Το συμπέρασμα: Όλα τα παιδιά δεν είναι για Champions League.

Όμως όλα είναι για σεβασμό.

Αν το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο λειτουργεί μόνο για το 1% που θα φτάσει ψηλά, τότε έχει αποτύχει για το 99% που έχει τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια όνειρα, την ίδια αξία.

Όλα τα παιδιά δεν θα γίνουν επαγγελματίες.

Αλλά όλα τα παιδιά μπορούν να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους μέσα από το ποδόσφαιρο.

Και αυτό, ίσως είναι το σημαντικότερο τρόπαιο όλων.