Οι ανυπότακτοι | Τα παιδιά που αρνούνται να λυγίσουν στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο

Δεν τους χαρίζεται τίποτα.

Αδικούνται, αγνοούνται, υποτιμούνται.

Και όμως, συνεχίζουν.

Όχι γιατί τους έδωσε κάποιος την ευκαιρία, αλλά γιατί ποτέ δεν σταμάτησαν να την κυνηγούν.

Σε κάθε Ακαδημία, σε κάθε πρωτάθλημα υποδομής, υπάρχουν παιδιά που παλεύουν στη σκιά.

Δεν έχουν «πλάτες» ή εύκολη προβολή.

Δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής, ούτε τους δίνονται ευκαιρίες από συνήθεια.

Αντίθετα, πρέπει να τις αρπάξουν με το σπαθί τους και να τις υπερασπιστούν με κάθε κόστος.

Αυτά τα παιδιά δεν φωνάζουν.

Δεν απαντούν σε αδικίες.

Δεν κάνουν «φασαρία» όταν μένουν εκτός.

Αντί να διαμαρτύρονται, συνεχίζουν να δουλεύουν.

Πιο σιωπηλά, πιο έντονα, πιο αποφασισμένα.

Και προπονούνται όχι για να αποδείξουν κάτι σε κάποιον, αλλά γιατί έχουν επιλέξει να μην παραιτηθούν.

Αγωνίζονται σε ένα σαθρό σύστημα που πολλές φορές, επιλέγει ποιους θα βάλει δύσκολα.

Όταν άλλοι (αυλικοί) προχωρούν χωρίς να αξίζουν.

Όπου η αλήθεια του γηπέδου χάνεται μέσα σε σχέσεις, προτιμήσεις και εύνοια.

Και παρ’ όλα αυτά, εκείνοι μένουν.

Αντέχουν.

Δεν ζητούν επιβεβαίωση.

Δεν περιμένουν κάποιον να τους “ανακαλύψει”.

Δεν τα βάζουν κάτω όταν βλέπουν την πόρτα κλειστή.

Γιατί έχουν μάθει να χτίζουν τον δικό τους δρόμο, με ιδρώτα, επιμονή και σιωπηλή αυτοπεποίθηση.

Και τότε, έρχεται η στιγμή.

Για τον καθένα τους, διαφορετικά.

Μία ευκαιρία.

Και αυτή αρκεί.

Γιατί είναι έτοιμοι.

Όχι επειδή τους το επέτρεψαν, αλλά επειδή το αξίζουν.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα από τις απορρίψεις.

Που εκπαιδεύονται μέσα από τη στέρηση.

Που δυναμώνουν επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή.

Μπορεί να μην είναι πολλοί, αλλά είναι αληθινοί.

Και όταν έρθει η ώρα τους, κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει.

Γιατί κανείς δεν τους χάρισε τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους το πάρει πίσω.

Αυτό το άρθρο είναι για όλους εσάς.

Που δεν γεννηθήκατε με «άκρες», ούτε με γεμάτα πορτοφόλια.

Που δεν σας χάρισε κανείς λεπτό συμμετοχής, ούτε φανέλα.

Και όμως, δεν φύγατε.

Δεν τους κάνατε τη χάρη να παραιτηθείτε.

Δεν τους δώσατε τη δικαίωση να σας λυγίσουν.

Εσείς μείνατε.

Μείνατε και δουλέψατε.

Και αντέξατε. Και συνεχίσατε.

Γιατί δεν ψάχνατε να γίνετε “αρεστοί”.

Θέλατε να γίνετε καλύτεροι.

Πιο σκληροί.

Πιο έτοιμοι.

Και να θυμάστε:

Οι καριέρες δεν χαρίζονται.

Οι καριέρες δεν κληρονομούνται.

Χτίζονται με χαρακτήρα.

Με αίμα, ιδρώτα και σιωπή.

Και από αυτά τα υλικά,

Χτίζονται οι πραγματικοί παιχταράδες.

Αυτοί που μένουν στα γήπεδα,

Και γράφουν τη δική τους ιστορία.