
“Όταν οι αριθμοί σκιάζουν την ουσία στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο”
Στο σημερινό αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, τα δεδομένα έχουν γίνει θρησκεία.
Πλατφόρμες, heatmaps, αριθμοί, KPI’s, dashboards. Όλα “μετρούνται”.
Εκτός από αυτό που έχει τελικά σημασία, η ματιά του προπονητή.
Η ισορροπία ανάμεσα στη μετρήσιμη πληροφορία και την ανθρώπινη διαίσθηση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία ή την αποτυχία μιας Ακαδημίας.
Γιατί όποιος νομίζει, ότι το ποδόσφαιρο φτιάχνει παίκτες με reports, δεν έχει κάτσει ποτέ 10 μήνες σε ένα γήπεδο, να βλέπει ένα παιδί που όλοι του λένε «δεν είναι έτοιμο» και αυτό να επιμένει.
Benfica Campus:
Η Benfica συνδυάζει τις δύο προσεγγίσεις.
Για κάθε παίκτη, ορίζονται τρεις αξιολογητές:
Ο πρώτος είναι ο επικεφαλής στατιστικής ανάλυσης, ο δεύτερος είναι ο τεχνικός προπονητής και ο τρίτος είναι ένας “mentor coach” που παρακολουθεί την ψυχολογία και την πρόοδο εκτός αγωνιστικών πλαισίων.
Έτσι, ένας παίκτης δεν αξιολογείται μόνο με βάση τα expected goals ή το passing accuracy, αλλά και με το ποια είναι η συμπεριφορά του στην αποτυχία ή στην πίεση.
Το ένστικτο του προπονητή όμως, αποτελεί εργαλείο εκτίμησης χαρακτηριστικών που δεν καταγράφονται αλλά κάνουν τη διαφορά, ιδιαίτερα σε ηλικίες όπου ο παίκτης ακόμα διαμορφώνεται.
“Όχι, τα στατιστικά δεν βλέπουν ποιος θα γίνει ποδοσφαιριστής. Ο προπονητής το βλέπει“
Ο Γερμανός προπονητής Christian Wück, ο οποίος ανέδειξε τον Jamal Musiala από τα παιδικά τμήματα, ανέφερε σε συνέντευξή του πως “το ταλέντο του Musiala δεν έβγαζε μάτια στα νούμερα, αλλά είχε αυτό το ‘κάτι’ που σε έκανε να τον παρακολουθείς συνεχώς στην προπόνηση”.
“Ο καλός προπονητής δεν “αξιολογεί”, αναγνωρίζει“
Το ένστικτο του εργάτη δεν μετριέται με GPS. Το αναγνωρίζει το μάτι του προπονητή.
Δεν περιμένει το video για να δει αν ένας μέσος “σκανάρει”.
Δεν χρειάζεται γράφημα για να καταλάβει ποιος έχει κότσια.
Αυτό φαίνεται. Στο βλέμμα. Στις προπονήσεις της εβδομάδας.
Στο 79ο λεπτό όταν το σκορ είναι 3-0 και κάποιος ακόμα φωνάζει για την κάλυψη χώρου, βγάζει χαρακτήρα, προσωπικότητα, mentality.
Αυτά δεν τα πιάνει το InStat.
Τα πιάνει το προπονητικό ταλέντο.
“Ο κακός παίκτης μπορεί να έχει καλά νούμερα. Ο μεγάλος παίκτης όχι πάντα“
Η πραγματικότητα: Tα παιδιά μαθαίνουν να παίζουν για το στατιστικό.
Back pass για να ανέβει το ποσοστό πάσας.
Σούτ χωρίς προϋποθέσεις, για να δείξουν decision making.
Πίεση χωρίς νόημα, για να γράψει GPS πιο ψηλά.
Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι simulation.
Ο καλός προπονητής δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα. Ξέρει ότι η πραγματική πρόοδος δεν φαίνεται στο report, φαίνεται στο χρόνο.
Στην καμπύλη.
Στην απορρόφηση της ιδέας.
Στην ψυχραιμία υπό πίεση.
“Παράδειγμα που δεν θα δεις σε slide“
Σε Κ15 ομάδας παίκτης με φτωχά σωματικά metrics και καθόλου εντυπωσιακή στατιστική.
Ήσυχος, δεν έκανε καμία “έντονη ενέργεια” σε 90 λεπτά.
Ο προπονητής του όμως, τον κράτησε, τον προώθησε, τον έβαλε να παίξει μέσα από τα λάθη του.
Γιατί;
Είδε αυτό που δεν φαίνεται:
Σωστές αποστάσεις. Έξυπνες πρώτες επαφές. Ήρεμες αποφάσεις σε μικρό χώρο. Μάτια που παρατηρούσαν πριν πάρουν την μπάλα.
Πράγματα που δεν αποτυπώνονται, αλλά χτίζουν τον παίκτη.
Και αυτή η επίμονη, έκανε τη διαφορά.
“Η προπονητική διαίσθηση είναι δεξιότητα, όχι τύχη”
Δεν “έπεσε μέσα” ο προπονητής. Δεν “του βγήκε”. Το διάβασε. Το πίστεψε. Το δούλεψε. Το είδε, όταν όλοι είχαν φύγει για να δουν τα δεδομένα.
Γιατί αυτό κάνει το πραγματικό προπονητικό ταλέντο, αναγνωρίζει σχήματα συμπεριφοράς, όχι μόνο αποτελέσματα.
Καταλαβαίνει χαρακτήρες, δυναμικές, ρυθμό, προσαρμοστικότητα.
Ερμηνεύει τον παίκτη, όχι μόνο το παιχνίδι.
“Σήμερα όλοι μπορούν να ερμηνεύσουν report. Ελάχιστοι μπορούν να διαμορφώσουν ποδοσφαιριστές“
Ο πραγματικός αναπτυξιακός προπονητής δεν είναι απλός “εκτελεστής μικρών στόχων”.
Είναι αρχιτέκτονας νοοτροπίας.
Είναι παιδαγωγός.
“Είναι κεραία μετάδοσης γνώσης”.
Όταν όλοι κοιτούν data, εκείνος κοιτά το παιδί που διστάζει, που πονάει, που αργεί, αλλά κάτι έχει.
Και τελικά, δεν είναι τα στατιστικά που κάνουν το ποδόσφαιρο αληθινό.
Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν μέσα από αυτά.
