Η παραίσθηση των γονιών στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο υπάρχουν δύο κόσμοι.

Ο εσωτερικός, αυτός που ζει η ομάδα, ο προπονητής και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής κάθε μέρα.

Και ο εξωτερικός, αυτός που βλέπουν οι γονείς από την κερκίδα, από βίντεο, από κουβέντες, από συγκρίσεις.

Ανάμεσα στους δύο κόσμους υπάρχει μια απόσταση.

Και πολλές φορές, μέσα σε αυτή την απόσταση γεννιέται η παραίσθηση του γονιού.

Η βαθιά, σχεδόν αρρωστημένη πεποίθηση ότι το δικό του παιδί είναι το καλύτερο, ο πιο ταλαντούχος, ο πιο ξεχωριστός.

Όμως το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί έτσι.

Η πραγματικότητα μέσα στο γήπεδο είναι πολύ διαφορετική από αυτό που φαίνεται με γυμνό μάτι.

Ο καλός ποδοσφαιριστής δεν είναι αυτός που τρέχει μόνος του

Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι το παιδί που παίρνει την μπάλα και δεν τη δίνει σε κανέναν είναι το πιο ικανό.

Πως αυτός που τρέχει γρήγορα ή κάνει συνεχόμενα ντρίμπλες έχει κάτι το μαγικό.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι.

Αυτός που δεν πασάρει δεν είναι ηγέτης, είναι παίκτης που δεν εμπιστεύεται το παιχνίδι.

Αυτός που κρατάει την μπάλα δύο ώρες δεν είναι δημιουργικός, είναι προβλέψιμος, αργός και πολλές φορές κολλημένος στην ατομική του εικόνα.

Αυτός που νομίζει ότι επειδή κάνει εκατό touches είναι ball mastery special, δεν γίνεται αυτόματα ποδοσφαιριστής γίνεται performer χωρίς κατανόηση παιχνιδιού.

Το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν τα μετράει αυτά.

Μετράει αποφάσεις.

Ο πραγματικός ποδοσφαιριστής παίζει με την πρώτη

Ο παίκτης που παίζει με την πρώτη δεν είναι φοβισμένος, δεν είναι αδύναμος, ούτε χωρίς αυτοπεποίθηση.

Είναι ο παίκτης που βλέπει πιο γρήγορα από όλους.

Είναι αυτός που:

Δίνει ρυθμό στην ομάδα.

Επιταχύνει το παιχνίδι.

Βρίσκει λύσεις πριν καν έρθει η μπάλα στα πόδια του.

Δημιουργεί υπεραριθμίες χωρίς να φωνάζει, χωρίς show, χωρίς χειροκροτήματα.

Αυτό δεν φαίνεται πάντα από την κερκίδα.

Αλλά φαίνεται σε κάθε επαγγελματικό γήπεδο στον κόσμο.

Ο παίκτης που με μια ενέργεια σπάει τρεις γραμμές

Δεν είναι απαραίτητα αυτός που ντριμπλάρει.

Συχνά είναι αυτός που.

Με μια κάθετη πάσα ανοίγει όλο το γήπεδο.

Με ένα body shape αλλάζει κατεύθυνση επίθεσης.

Με ένα μικρό άγγιγμα ξεκλειδώνει χώρο για τον winger.

Με μια αλλαγή ταχύτητας τραβάει δύο αντιπάλους και αφήνει άλλους δύο ελεύθερους.

Αυτά είναι στοιχεία υψηλής ποδοσφαιρικής ευφυΐας.

Δεν έχουν σχέση με το τρέξιμο ή το κράτημα.

Ο παίκτης που τοποθετείται για να δημιουργεί χώρους για τους άλλους

Αυτό είναι το επίπεδο που κανένας γονιός δεν βλέπει.

Γιατί δεν είναι ενέργειες με την μπάλα.

Είναι ενέργειες για την ομάδα.

Ο παίκτης που στέκεται σωστά

Ανοίγει διάδρομο για τον δημιουργό.

Τραβάει τον αμυντικό και ελευθερώνει συμπαίκτη.

Κρατάει σωστή απόσταση για support.

Επιτρέπει στην ομάδα να αναπνεύσει, να κυκλοφορήσει, να χτίσει.

Είναι ο παίκτης που κάνει τους άλλους καλύτερους.

Και αυτό, για έναν προπονητή, αξίζει πιο πολύ από ένα ωραίο σόλο.

Η παραίσθηση του γονιού είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για το παιδί

Όταν ένας γονιός βλέπει μόνο το δικό του παιδί.

Όταν συγκρίνει.

Όταν ζει με την ιδέα ότι το δικό του είναι το καλύτερο.

Όταν θεωρεί ότι όλα γίνονται εναντίον του.

Όταν πιστεύει ότι ο προπονητής δεν βλέπει, τότε δεν βοηθάει το παιδί.

Το τραβάει πίσω.

Οι γονείς πρέπει να μάθουν ότι.

Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ομάδας.

Η εξέλιξη δεν φαίνεται πάντα στο σκορ.

Η πρόοδος δεν έχει σχέση με το πόσο τρέχεις αλλά με το πόσο σκέφτεσαι.

Ο καλύτερος παίκτης δεν είναι αυτός που κάνει show, αλλά αυτός που κάνει τους άλλους να παίζουν καλύτερα.

Καταληκτικά:

Ο γονιός που βλέπει σωστά, βοηθά σωστά.

Ο γονιός που βλέπει μόνο το παιδί του, το περιορίζει.

Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι αντίληψης, συνεργασίας, αποφάσεων και ρυθμού.

Όχι ατομικών φιγούρων.

Αν θέλουμε να βγάλουμε καλύτερους ποδοσφαιριστές,
πρέπει πρώτα να βγάλουμε γονείς που καταλαβαίνουν τι σημαίνει πραγματικά καλός ποδοσφαιριστής.