Κίνητρο στην προπονητική | Εννέα συμβουλές για να βοηθήσετε νέους παίκτες να ερωτευτούν το ποδόσφαιρο

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του προπονητή Λούκα Σιαλή, μέσα από την πλατφόρμα του www.footballcoach365.com

Loucas Sialis – 6 Σεπτεμβρίου 2025 (Μετάφραση στην ελληνική γλώσσα).

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε προπονητή Ακαδημιών ποδοσφαίρου ποια είναι η μεγαλύτερη του πρόκληση, οι περισσότεροι δεν θα πουν «τακτική» ή «φυσική κατάσταση»· θα πουν «το κίνητρο».

Το να κρατάς τους νέους παίκτες αφοσιωμένους, ενθουσιασμένους και δεσμευμένους είναι μια συνεχής ισορροπία.

Τα παιδιά δεν έρχονται στην προπόνηση με την ίδια νοοτροπία που έχουν οι επαγγελματίες.

Δεν τα κινητοποιούν οι βαθμολογίες ή οι μακροπρόθεσμοι στόχοι απόδοσης. Παίζουν επειδή το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση, επειδή είναι εκεί οι φίλοι τους ή επειδή ονειρεύονται να γίνουν ο επόμενος Μέσι ή η Σαμ Κερ.

Και όμως, κάθε προπονητής έχει δει τι συμβαίνει όταν το κίνητρο πέφτει. Οι παίκτες σέρνουν τα πόδια τους στην προπόνηση, χάνουν τη συγκέντρωσή τους στις ασκήσεις ή, ακόμη χειρότερα, σταματούν να εμφανίζονται.

Ως προπονητές, θέλουμε να ανάψουμε τη σπίθα που θα κάνει τα παιδιά να περιμένουν με ανυπομονησία κάθε προπόνηση.

Αλλά πώς το κάνουμε αυτό χωρίς να μετατρέψουμε το ποδόσφαιρο σε αγγαρεία; Ας δούμε πρακτικές, ρεαλιστικές στρατηγικές που μπορούν να βοηθήσουν.

1. Κατανόηση του τι κινεί τους νέους αθλητές

Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά κινητοποιούνται διαφορετικά από τους ενήλικες.

Εκεί που ένας ενήλικας θα πιέσει τον εαυτό του να κόψει πέντε δευτερόλεπτα από το σπριντ, ένα δεκάχρονο παιδί θα δώσει τον καλύτερό του εαυτό αν γελάει και ανταγωνίζεται τους φίλους του σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να μάθουν πειθαρχία ή να θέτουν στόχους· απλώς η ώθησή τους προέρχεται από τη χαρά, το ανήκειν και την περιέργεια.

Ο προπονητής που το κατανοεί αυτό σχεδιάζει προπονήσεις που μοιάζουν με παιχνίδι κα όχι με δουλειά.

Κάνοντας την προπόνηση διασκεδαστική χωρίς να χάνεται η δομή

Διασκέδαση δεν σημαίνει χάος. Οι καλύτεροι προπονητές βρίσκουν ισορροπία: Οι προπονήσεις είναι ευχάριστες, αλλά κάθε δραστηριότητα έχει σαφή στόχο μάθησης.

Τα παιχνίδια μικρών πλευρών (small-sided games) είναι το κλασικό παράδειγμα. Όλοι συμμετέχουν, όλοι έχουν επαφή με την μπάλα, οι αποφάσεις λαμβάνονται συνεχώς.

Τα παιδιά μαθαίνουν χωρίς να το συνειδητοποιούν, επειδή νιώθουν ότι παίζουν ματς και όχι ότι κάνουν «μάθημα».

Η ποικιλία κρατάει ψηλά το ενδιαφέρον. Ένα απλό «παιχνίδι κυνηγητού» στην αρχή της προπόνησης μπορεί να κάνει τα παιδιά να ανυπομονούν να έρθουν.

3. Η δύναμη των μικρών στόχων

Ένας λόγος που τα παιδιά χάνουν το κίνητρο είναι ότι δεν βλέπουν πρόοδο.

Αν ο μοναδικός στόχος είναι «να κερδίσουμε το Σαββατιάτικο ματς», τότε αυτό φαίνεται μακρινό ή και άσχετο, ειδικά για τα παιδιά που δεν σκοράρουν.

Μικρότεροι, προσωπικοί στόχοι κάνουν θαύματα. Π.χ. «πέντε συνεχόμενες πάσες πριν το σουτ» ή «έλεγξε την μπάλα με το αδύναμο πόδι σου τρεις φορές σήμερα».

Αυτές οι μικρές νίκες χτίζουν αυτοπεποίθηση και διάθεση να επιστρέψουν στην επόμενη προπόνηση.

4. Κίνητρο μέσα από την ενθάρρυνση

Η θετική ανατροφοδότηση είναι ζωτικής σημασίας. Ένα αυστηρό σχόλιο μπορεί να στιγματίσει ένα παιδί για εβδομάδες. Η διόρθωση πρέπει να γίνεται θετικά.

Διαφορά: «Σταμάτα να χάνεις την μπάλα!» vs. «Μπράβο για την προσπάθεια, την επόμενη φορά κράτα το κεφάλι ψηλά όταν ντριμπλάρεις.»

Το δεύτερο όχι μόνο δίνει λύση, αλλά δείχνει και πίστη στις δυνατότητες του παίκτη.

Έτσι δημιουργείται περιβάλλον όπου τα παιδιά τολμούν να δοκιμάσουν και να αποτύχουν χωρίς φόβο.

5. Χτίζοντας μια ομάδα που αυτο-κινητοποιείται

Το κίνητρο δεν έρχεται μόνο από τον προπονητή. Η αίσθηση της ομάδας είναι εξίσου ισχυρή.

Όταν τα παιδιά νιώθουν μέλος ενός γκρουπ που τα εκτιμά, προσπαθούν περισσότερο. Οι ασίστ πρέπει να επαινούνται όσο και τα γκολ.

Η ενθάρρυνση μεταξύ τους χτίζει κουλτούρα συλλογικής επιτυχίας.

Δραστηριότητες εκτός γηπέδου (π.χ. βραδιές πίτσας, κουίζ, θέαση αγώνων) δυναμώνουν τους δεσμούς. Έτσι η προπόνηση γίνεται «οικογένεια» και όχι απλώς ποδόσφαιρο.

6. Δίνοντας φωνή στους παίκτες

Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ότι ακούγονται. Απλές κινήσεις, όπως να ψηφίζουν για το τελευταίο παιχνίδι της προπόνησης ή να αλλάζουν αρχηγό, τους δίνουν αίσθηση συμμετοχής.

Ένας προπονητής μπορεί να ρωτά κάθε μήνα: «Τι θέλετε να βελτιώσετε;» Ενσωματώνοντας κάποιες ιδέες τους στο πρόγραμμα, οι παίκτες επενδύουν περισσότερο.

7. Διαχείριση πίεσης και διατήρηση οπτικής

Η πίεση είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες απογοήτευσης. Ένα παιδί μπορεί να παίζει ελεύθερα στην προπόνηση αλλά να «παγώνει» στον αγώνα.

Οι νίκες και οι ήττες δεν πρέπει να ορίζουν την εμπειρία. Το επίκεντρο πρέπει να είναι η προσπάθεια, η μάθηση και η απόλαυση.

Ερωτήσεις τύπου «Τι σου άρεσε σήμερα;» είναι πολύ πιο χρήσιμες από το «Γιατί δεν κερδίσατε;».

Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς: χρειάζεται υποστήριξη κι όχι πίεση από την κερκίδα.

8. Έμπνευση μέσα από πρότυπα

Τα παιδιά είναι ονειροπόλα. Το να ακούν ιστορίες παικτών που ξεπέρασαν εμπόδια μπορεί να τα εμπνεύσει πολύ περισσότερο από μια διάλεξη για την προσπάθεια.

Παράδειγμα: Ο Τζέιμι Βάρντι, που απορρίφθηκε μικρός, δούλευε σε εργοστάσιο και έπαιζε σε ερασιτεχνική ομάδα, πριν κατακτήσει την Premier League με τη Λέστερ και γράψει ιστορία.

Τα πρότυπα δεν χρειάζεται να είναι διάσημοι αστέρες, μπορεί να είναι μεγαλύτεροι παίκτες του ίδιου συλλόγου ή ακόμη και συμπαίκτες που δείχνουν σκληρή δουλειά και θετική στάση.

9. Προσαρμογή σε διαφορετικές προσωπικότητες

Κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με το άλλο. Αυτό που εμπνέει ένα παιδί μπορεί να αγχώσει κάποιο άλλο. Κάποιοι αντλούν δύναμη από τον ανταγωνισμό, άλλοι χρειάζονται ήρεμη ενθάρρυνση.

Ο καλός προπονητής διαβάζει τις διαφορές και προσαρμόζεται. Ο ήσυχος παίκτης μπορεί να χρειάζεται απλώς ένα χαμόγελο και ένα «μπράβο».

Ο έντονα ανταγωνιστικός παίκτης χρειάζεται συνεχείς προκλήσεις για να εκτονώσει την ενέργειά του.

Τελικές Σκέψεις

Το κίνητρο δεν είναι θέμα φωνών από την άκρη του γηπέδου ή μεταλλίων.

Είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου τα παιδιά νιώθουν χαρά, στήριξη και αξία.

Μέσα από διασκεδαστικές προπονήσεις, μικρούς στόχους, εποικοδομητική ενθάρρυνση και μια κουλτούρα «οικογένειας», το ποδόσφαιρο γίνεται χώρος αυτοπεποίθησης, ανθεκτικότητας και χαράς.

Η μεγαλύτερη επιτυχία δεν είναι να βγάλουμε τον επόμενο επαγγελματία, είναι να καλλιεργήσουμε μια αγάπη για το ποδόσφαιρο που θα συνοδεύει τα παιδιά για μια ζωή.