Γιατί οι γονείς στο ποδόσφαιρο ζητούν συνεχώς επιβεβαίωση;

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, υπάρχει ένα φαινόμενο, που όσοι δουλεύουμε κοντά στα παιδιά και στις οικογένειές τους το συναντούμε σχεδόν καθημερινά.

Η συνεχής ανάγκη των γονιών να παίρνουν επιβεβαίωση για την ποδοσφαιρική αξία του παιδιού τους.

«Είναι το παιδί μου καλό; Είναι καλύτερο από τους άλλους; Γιατί δεν παίζει στην Εθνική; Τον βλέπετε;».

Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι απλά απορίες.

Κρύβουν βαθύτερες ανάγκες, ανασφάλειες και πολλές φορές, παρεξηγημένη αντίληψη για το τι σημαίνει ανάπτυξη στο ποδόσφαιρο.

Η ανασφάλεια του γονιού για το μέλλον του παιδιού

Πολλοί γονείς νιώθουν πως πρέπει να εξασφαλίσουν κάθε πιθανότητα επιτυχίας για το παιδί τους.

Όταν το παιδί τους δεν φαίνεται να ξεχωρίζει άμεσα ή να «είναι μπροστά», αγχώνονται.

Ορισμένοι νιώθουν πως το μέλλον του παιδιού μπορεί να εξαρτάται από το πόσο καλά πάει στο ποδόσφαιρο σήμερα.

Αυτή η πίεση γεννά την ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση.

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός

Σε πολλές περιπτώσεις, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ίδιων των γονιών είναι εντονότερος από αυτόν των παιδιών.

Οι γονείς συγκρίνουν τις επιδόσεις των παιδιών, τα λεπτά συμμετοχής, τις κλήσεις στην Εθνική, τα λόγια των προπονητών ή των σκάουτερ.

Αυτή η σύγκριση οδηγεί στην ανάγκη να αποδείξουν, ίσως πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους γύρω, ότι το παιδί τους είναι μπροστά.

Η παρεξήγηση της έννοιας προβάδισμα

Πολλοί γονείς πιστεύουν λανθασμένα ότι:

Όποιος ξεχωρίζει στα 12 ή 14, θα γίνει επαγγελματίας.

Όποιος είναι βασικός σήμερα, έχει ήδη «εξασφαλίσει» μέλλον.

Στην πραγματικότητα, η ποδοσφαιρική ανάπτυξη είναι μακροχρόνια.

Υπάρχουν παιδιά που αργούν να ωριμάσουν σωματικά ή συναισθηματικά (late bloomers), υπάρχουν περίοδοι στασιμότητας και αναπήδησης, και πολλές φορές, εκείνος που “δεν φαινόταν” στα 15, είναι ο πιο έτοιμος στα 18.

Προσωπικά απωθημένα και προβολές

Δεν είναι λίγοι οι γονείς που είχαν και οι ίδιοι όνειρα να γίνουν ποδοσφαιριστές.

Άλλοι νιώθουν ότι δεν κατάφεραν όσα ήθελαν στη ζωή τους και «βλέπουν» στο παιδί μια δεύτερη ευκαιρία.

Αυτό δημιουργεί προσδοκίες, πίεση και αναπόφευκτα ανάγκη για εξωτερική επιβεβαίωση.

«Είμαι καλός πατέρας; Το παιδί μου πάει καλά; Είναι καλύτερο από τους άλλους;»

Η κοινωνική ανάγκη για καμάρι

Σε πολλές κοινωνίες, όπως και στη δική μας, το παιδί γίνεται το “καμάρι” της οικογένειας.

Όταν το παιδί διακρίνεται, ολόκληρη η οικογένεια νιώθει περήφανη. Όταν το παιδί «μένει πίσω», η οικογένεια νιώθει μειονεκτικά.

Αυτή η λογική οδηγεί σε συνεχείς ερωτήσεις, υπερπροστατευτική στάση και άγχος για την εικόνα προς τα έξω.

Και τι μπορούμε να κάνουμε;

Η απάντηση δεν είναι να απορρίψουμε τους γονείς ή να τους χαρακτηρίσουμε αρνητικά.

Οι περισσότεροι θέλουν πραγματικά το καλό των παιδιών τους.

Αυτό που λείπει συνήθως είναι:

Εκπαίδευση γύρω από την αναπτυξιακή διαδικασία

Να μάθουν οι γονείς:

Ότι η ποδοσφαιρική πρόοδος δεν είναι διαγωνισμός ταχύτητας.

Ότι κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό εξέλιξης.

Ότι οι αξίες, η υπομονή, η συνέπεια και η ψυχική ισορροπία είναι πιο σημαντικά από τα early highlights.

Καθοδήγηση από προπονητές και Ακαδημία

Μια σωστά οργανωμένη Ακαδημία:

Έχει σταθερή επικοινωνία με τους γονείς.

Εξηγεί τα πλάνα και τις αρχές ανάπτυξης.

Προστατεύει τα παιδιά από την πίεση και τη σύγκριση.

Καταληκτικά:

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι χώρος για να αποδείξουν οι γονείς, ότι το παιδί τους είναι το καλύτερο.

Είναι χώρος εξέλιξης, μάθησης και εμπειριών.

Η πραγματική επιτυχία δεν είναι να ακούς ότι το παιδί σου είναι το «νούμερο ένα» στα 12, αλλά να το βλέπεις να αγαπά αυτό που κάνει, να βελτιώνεται, να αντέχει στις δυσκολίες και να γίνεται ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Το ποδόσφαιρο είναι δρόμος.

Όχι βιτρίνα.