Αναγνωρίσιμη ποδοσφαιρική ταυτότητα

Στο σύγχρονο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, παρατηρείται όλο και πιο συχνά μια τάση προς την υπερβολική ομοιομορφία.

Πολλές Ακαδημίες και ομάδες εκπαιδεύουν παιδιά ηλικίας 12–18 ετών με τρόπο που τους προσαρμόζει απόλυτα σε ένα προκαθορισμένο τακτικό μοντέλο.

Το αποτέλεσμα;

Παίκτες χωρίς προσωπικότητα, χωρίς δημιουργικότητα, χωρίς ξεχωριστή «υπογραφή» μέσα στο γήπεδο.

Όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι στρατιωτική εκπαίδευση.

Είναι ένα ζωντανό, απρόβλεπτο, εκφραστικό παιχνίδι.

Και κάθε παιδί που μαθαίνει ποδόσφαιρο, πρέπει να έχει το δικαίωμα να δημιουργήσει τη δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα, να γίνει αυτός που είναι πραγματικά, όχι απλώς αυτό που του ζητά το σύστημα.

Γιατί δεν πρέπει όλοι οι νεαροί παίκτες να είναι ίδιοι.

Η ιδέα ότι όλα τα παιδιά πρέπει να παίζουν με τον ίδιο τρόπο είναι λανθασμένη και περιοριστική.

Ειδικά στις αναπτυξιακές ηλικίες, η εκπαίδευση οφείλει να είναι προσωποκεντρική, όχι ομαδοκεντρική.

Καταπνίγει τη φαντασία.

Πολλοί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, τύπου Μέσι, Ροναλντίνιο, Ινιέστα, δεν θα είχαν ξεχωρίσει ποτέ αν τους επέβαλαν στείρα πειθαρχία και ομοιομορφία.

Το ταλέντο χρειάζεται ελευθερία.

Δεν προετοιμάζει για το χάος του αγώνα.

Το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν είναι ιδανικό σενάριο.

Είναι γεμάτο λάθη, ανατροπές, πίεση.

Παίκτες που έχουν μάθει μόνο «μηχανικά» δεν μπορούν να ανταποκριθούν όταν το παιχνίδι ξεφεύγει από το σχέδιο.

Αγνοεί τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού.

Ένα παιδί μπορεί να έχει εξαιρετική αντίληψη χώρου, άλλο να είναι δυνατό στο ένας εναντίον ενός, άλλο να διαθέτει ηγετική προσωπικότητα.

Η εκπαίδευση πρέπει να προσαρμόζεται στον παίκτη, όχι το αντίστροφο.

Τι σημαίνει “ποδοσφαιρική ταυτότητα” σε έναν νεαρό παίκτη.

Η ποδοσφαιρική ταυτότητα ενός παιδιού ή εφήβου δεν είναι μόνο η θέση που παίζει.

Είναι όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει:

Ο τρόπος που κινείται.

Η επαφή του με την μπάλα.

Οι αποφάσεις του σε καταστάσεις πίεσης.

Η ταχύτητα της σκέψης του.

Το αν ρισκάρει ή αν ελέγχει τον ρυθμό.

Η προσωπικότητά του μέσα στο ματς.

Όταν ένα παιδί έχει ταυτότητα, ξεχωρίζει στο γήπεδο χωρίς να χρειάζεται να δεις το όνομά του στη φανέλα.

Ο ρόλος του προπονητή στις ηλικίες 12–18.

Ο προπονητής στις αναπτυξιακές ηλικίες δεν είναι απλώς κάποιος που διδάσκει τεχνική και τακτική.

Είναι ο προπονητής-παιδαγωγός, αυτός που χτίζει χαρακτήρες και αναγνωρίζει το ταλέντο σε όλες του τις μορφές.

Οφείλει:

Να παρατηρεί προσεκτικά το κάθε παιδί, όχι μόνο τι κάνει με την μπάλα, αλλά πώς αντιδρά, πώς βλέπει το παιχνίδι.

Να δημιουργεί ασφαλή περιβάλλοντα για πειραματισμό και λάθη.

Να ενθαρρύνει τη φαντασία, το απρόβλεπτο, την προσωπική έκφραση.

Να δουλεύει με στόχο την ανάδειξη της ατομικότητας μέσα στη συνεργασία, όχι την ισοπέδωση.

Προφίλ παικτών: Μοντέλο εξατομικευμένης εκπαίδευσης.

Αντί να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε 11 πανομοιότυπους παίκτες, μπορούμε να δουλεύουμε πάνω σε διαφορετικά προφίλ, αναγνωρίζοντας τι είδους παίκτη έχουμε μπροστά μας.

Ο οραματιστής, διαβάζει το παιχνίδι, βλέπει κάθετες πάσες πριν τις δουν οι άλλοι.

Ο εκτελεστής, ένστικτο γκολ, τοποθέτηση, ψυχραιμία μπροστά στο τέρμα.

Ο μονομαχικός, αγαπά τα 1v1, παίζει με ένταση και σωματικότητα.

Ο οργανωτής, ελέγχει τον ρυθμό, καθοδηγεί, κρατά ισορροπία.

Ο ελεύθερος δημιουργός, δρα εκτός “πλαισίου”, κάνει το απρόσμενο.

Η δουλειά μας είναι να εξελίξουμε το προφίλ, όχι να το αλλάξουμε με το ζόρι.

Καταληκτικά:

Μαζική παραγωγή ή ποδοσφαιρική ελευθερία;

Το μέλλον του ποδοσφαίρου ανήκει σε εκείνους τους παίκτες που σκέφτονται, αισθάνονται και παίζουν διαφορετικά.

Αν θέλουμε πραγματικά να αναδείξουμε νέους ποδοσφαιριστές που θα αφήσουν το σημάδι τους, πρέπει να σταματήσουμε να τους εκπαιδεύουμε όλους σαν να είναι ίδιοι.

Το ποδόσφαιρο χρειάζεται χαρακτήρες, όχι αντίγραφα.

Ας μην παράγουμε απλώς παίκτες.

Ας εμπνέουμε αυθεντικούς.