Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν αδικείται

“Το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό, αγνοείται“.

Η συζήτηση για το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο συχνά καταλήγει σε στερεότυπα: «αδικούνται τα παιδιά», «δεν τους δίνουν ευκαιρίες», «δεν υπάρχει υποστήριξη».

Όμως η σκληρή αλήθεια είναι άλλη.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν αδικείται.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο αγνοείται.

Αγνοείται από διοικήσεις, από ομοσπονδίες, από εκπαιδευτικά προγράμματα, αλλά και εδώ βρίσκεται το πιο επικίνδυνο σημείο, αγνοείται απ’ όσους νομίζουν ότι το υπηρετούν.

Αγνοείται όταν η «ανάπτυξη» περιορίζεται σε αριθμούς

Πόσα παιδιά έχουμε;

Πόσα παιχνίδια κερδίζουμε;

Πόσα μετάλλια πήραμε;

Η κουλτούρα του αριθμού αντικατέστησε τη λογική της μάθησης.

Τα αναπτυξιακά στάδια, η ψυχολογία, η τακτική κατανόηση, η τεχνική λεπτομέρεια θυσιάζονται στον βωμό του «εδώ και τώρα».

Νίκες σε τουρνουά και θεαματικές ντρίπλες στο TikTok προβάλλονται ως πρόοδος.

Δεν είναι όμως.

Αγνοείται από προπονητές που δεν ξέρουν τι είναι ανάπτυξη

Πόσοι προπονητές παιδικών ηλικιών μπορούν να εξηγήσουν τι σημαίνει “Third man run”;

Πόσοι γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ teaching και coaching;

Αν δεν ξέρεις τι να διδάξεις δεν αναπτύσσεις.

Απλώς διαχειρίζεσαι.

Αγνοείται από γονείς που μπερδεύουν το “θα παίξει μπάλα” με το “θα γίνει επαγγελματίας”.

Η πίεση που μεταφέρεται στο παιδί είναι τεράστια.

Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα χώρος χαράς, ελευθερίας, έκφρασης και μάθησης.

Όχι τρόπος να «ρεφάρουμε» όσα δεν πετύχαμε εμείς.

Αλλά το παιδί που κάθεται σε μια Ακαδημία 10 – 15 ώρες την εβδομάδα χωρίς καθοδήγηση, χωρίς εξατομίκευση, χωρίς στρατηγική, δεν «παίζει ποδόσφαιρο».

Παρακολουθεί μια φάρσα του.

Αγνοείται και από το ίδιο το σύστημα.

Πόσες ομοσπονδίες έχουν επιμορφωτικά προγράμματα συνεχούς μάθησης για αναπτυξιακούς προπονητές;

Πόσοι Τεχνικοί Διευθυντές επισκέπτονται Ακαδημίες για να εκπαιδεύσουν και όχι για να δουν «αν έχει κάποιον καλό φορ»;

Πόσοι αντιλαμβάνονται πως η ανάπτυξη δεν είναι το πέρασμα χρόνου, αλλά το πέρασμα γνώσης;

Πού είναι η λύση;

Στην παιδεία των προπονητών, όχι σε σεμινάρια, αλλά σε βάθος καθοδήγηση και αναστοχασμό.

Στη συνεργασία με ειδικούς (ψυχολόγους, εργοφυσιολόγους, αναλυτές).

Στο reframing της επιτυχίας, όταν το παιδί σου σε ηλικία 17 ετών έχει λογική απόφασης στο γήπεδο.

Όχι όταν έχει 300 like στο Insta για ένα γκολ χωρίς αντίπαλο.

Καταληκτικά:

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται λύπηση.

Χρειάζεται σεβασμό, δομή, όραμα και γνώση.

Και αυτή τη στιγμή, το ποδόσφαιρο δεν αδικεί τους μικρούς.

Απλώς δεν τους καταλαβαίνε.