Αναπτυξιακό | Ένα ποδόσφαιρο που Θα είμαστε περήφανοι

Μακάρι κάποτε να χτίσουμε ένα αναπτυξιακό ποδόσφαιρο για το οποίο να είμαστε πραγματικά περήφανοι.

Όχι γιατί θα φέρει ευρωπαϊκές κούπες, ούτε γιατί θα γεμίσει τα ρεπορτάζ με μεταγραφές εκατομμυρίων.

Αλλά γιατί θα έχει ψυχή, ταυτότητα και ουσία.

Γιατί θα εκπαιδεύει ανθρώπους και όχι απλά ποδοσφαιριστές.

Στην Κύπρο, το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της κουλτούρας μας.

Αλλά το ποδόσφαιρο που μεγαλώσαμε δεν είναι το ίδιο με αυτό που χτίζουμε.

Οι Ακαδημίες μας οφείλουν να μετατραπούν σε ζωντανά κύτταρα παιδείας, ήθους και σωστής προπόνησης.

Και όχι σε εργοστάσια πίεσης, άγχους και γονεϊκών προσδοκιών.

Δεν είναι κακό να μη σηκώσουμε ποτέ ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Το κακό είναι να μη χτίσουμε ποτέ ποδοσφαιριστές που σκέφτονται το παιχνίδι, που χαμογελούν όταν παίζουν, που σέβονται τον εαυτό τους και τον αντίπαλο.

Το κακό είναι να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο να βλέπουμε ένα 17χρονο Κύπριο να παίζει και να λέμε:

«Ναι, αυτός μεγάλωσε σωστά.

Αυτός είναι δικός μας».

Περηφάνια δεν είναι οι κούπες.

Περηφάνια είναι να βλέπεις τον παίκτη σου να σηκώνει τον τραυματισμένο αντίπαλο.

Να αγκαλιάζει τον προπονητή του, να βοηθά τον πιο μικρό στην ομάδα.

Να κάνει διάγνωση του παιχνιδιού μέσα στο γήπεδο.

Να μην κλέβει, να μη βρίζει, να μην καταρρέει στην πρώτη ατυχία.

Περηφάνια είναι να δημιουργούμε ομάδες που, ακόμα και αν χάνουν, αφήνουν το αποτύπωμά τους σε όποιον τις παρακολουθεί.

Που έχουν ξεκάθαρο τρόπο παιχνιδιού.

Που χτίζουν χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι μόνο σωματικά προσόντα.

Αντί για όνειρα μεγαλείων, όραμα με βάση.

Ίσως δεν φτάσουμε ποτέ σε τελικούς Euro ή Champions League.

Αλλά μπορούμε να γίνουμε ένα νησί που παράγει σωστούς ποδοσφαιριστές, που ξέρουν τι σημαίνει δουλειά, τακτική, τεχνική, συνεργασία.

Που έχουν καλλιεργηθεί σε περιβάλλον αξιοπρέπειας και εξέλιξης, όχι σε περιβάλλον σκοπιμότητας και «αποτελέσματος με κάθε κόστος».

Το μέλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου δε χτίζεται σε λαμπερές στιγμές.

Χτίζεται καθημερινά, στα γήπεδα των Ακαδημιών, στις φωνές των παιδιών, στις σιωπές των προπονητών, στις αξίες που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.

Αν είναι να μη φτάσουμε ποτέ σε μεγάλες διοργανώσεις, ας μην είναι επειδή δεν ξέραμε πώς να δουλέψουμε.

Ας είναι γιατί επιλέξαμε να χτίσουμε κάτι πιο αληθινό.

Κάτι που δεν φαίνεται σε στατιστικά και τίτλους, αλλά καθρεφτίζεται στα μάτια των παιδιών μας.

Και αν δεν μας χειροκροτήσει ποτέ η Ευρώπη, δεν πειράζει.

Αρκεί μια μέρα να μας χειροκροτήσει η συνείδησή μας.

Γιατί θα ξέρουμε πως παίξαμε το παιχνίδι σωστά.

Αν είναι να αφήσουμε κάτι πίσω, ας είναι αυτό:

“Ένα αναπτυξιακό ποδόσφαιρο για το οποίο να είμαστε περήφανοι”.