Αν έχεις τα κότσια, ανέλαβε μικρή ομάδα

Στον λαμπερό κόσμο των ελίτ Ακαδημιών (στην Κύπρο το προσπερνάμε) όπου οι παίκτες φτάνουν με scouting reports, βιομετρικά δεδομένα και προσδοκίες διεθνών καριέρων, υπάρχει μια άβολη αλήθεια που κρύβεται πίσω από πολλά success stories.

Το ταλέντο του παίκτη, σώζει τις αδυναμίες του προπονητή.

Είμαι προπονητής σε Ακαδημία μεγάλης ομάδας;

Η αλήθεια;

Ναι, δεν είμαι ο Γκουαρδιόλα.

Είμαι μάλλον μέτριος, δεν το ξέρω ακόμη.

Είμαι εδώ γιατί ίσως βολεύει πολλούς.

Ίσως επειδή δεν με πληρώνουν.

Τα πάντα εδώ έχουν μια κατεύθυνση, οι εγκαταστάσεις καλές και η στήριξη μίας μεγάλης ομάδας.

Και οι παίκτες;

Οι “καλύτεροι” της πόλης στις ηλικίες τους.

Με τέτοιο υλικό, το να παίζουμε ελκυστικό ποδόσφαιρο, να κάνουμε build-up και να πατάμε περιοχή με overloads, είναι σχεδόν αναμενόμενο.

Το αποτέλεσμα με δικαιώνει, αλλά όχι επειδή εγώ είμαι ο κορυφαίος.

Γιατί;

Γιατί οι παίκτες μου καλύπτουν το ταβάνι μου.

Και τότε ακούω το κλασικό.

Αν έχεις τα κότσια, πήγαινε σε μια μικρή Ακαδημία με μέτριους παίκτες, να σε δούμε.

Και ξέρεις κάτι;

Έχουν δίκιο.

Το challenge της μικρής ομάδας:

Στη μικρή ομάδα:

Δεν έχεις τεχνικά άρτιους παίκτες πρέπει να τους μάθεις κοντρόλ, όχι positional play.

Δεν έχεις ταχύτητα σκέψης, πρέπει να τους μάθεις να βλέπουν το γήπεδο.

Δεν έχεις ταλέντο να σε ξελασπώνει, πρέπει το πλάνο να δουλέψει ακριβώς όπως το σχεδίασες.

Εκεί δοκιμάζεσαι.

Εκεί ξεγυμνώνεται κάθε σου αυταπάτη.

Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από τις μεγάλες προοπτικές του παιδιού.

Εκεί είσαι εσύ και η ικανότητά σου να αναπτύξεις.

Να πάρεις μέτριους παίκτες και να τους κάνεις καλύτερους απ’ όσο φαντάζονταν οι ίδιοι.

Γιατί οι ελίτ προπονητές φοβούνται να κατέβουν επίπεδο;

Γιατί είναι πιο εύκολο να δουλεύεις στο «έτοιμο».

Γιατί στην μικρή ομάδα πρέπει να έχεις πραγματικό ποδοσφαιρικό σχέδιο.

Όχι απλώς tasks.

Πρέπει να έχεις παιδαγωγική, όχι απλώς authority.

Πρέπει να έχεις πείσμα, γιατί οι ήττες θα έρθουν και εσύ δεν θα μπορείς να πεις «μα δεν τήρησαν τις αρχές του παιχνιδιού».

Όχι, γιατί δεν τις κατέχουν ακόμα και είσαι εσύ υπεύθυνος να τις μεταδώσεις.

Το στοίχημα:

Ίσως λοιπόν να είναι ώρα να το δοκιμάσω.

Να αφήσω το comfort zone.

Να πάρω μια ομάδα χωρίς ταμπέλες.

Να δουλέψω με αυτούς που έχουν «ταβάνι Παγκύπριου Πρωταθλήματος».

Να μπω στο γήπεδο και να δείξω ότι δεν ήμουν μόνο το περιβάλλον μου.

Ότι μπορώ να διδάξω.

Ότι μπορώ να μεταμορφώσω.

Γιατί, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι τέχνη ανάπτυξης.

Και αυτός που μπορεί να κάνει τον αδύναμο δυνατό, είναι πιο προπονητής από αυτόν που απλώς διαχειρίζεται τους ήδη δυνατούς.

Αν έχεις τα κότσια, κατέβα στο γήπεδο των «μέτριων».

Εκεί γεννιούνται οι αληθινοί δάσκαλοι του παιχνιδιού.