Early bloomers vs Late bloomers | Η παγίδα των πρώιμων κριτηρίων στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο

Σε ένα σύστημα που επιβραβεύει τους «ώριμους νωρίς», πόσοι πραγματικά ταλαντούχοι παίκτες χάνουν το τρένο της εξέλιξης, μόνο και μόνο επειδή άργησαν να ψηλώσουν;

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, συχνά ενθουσιαζόμαστε (εκείνοι που το κάνουν) με τα παιδιά που ξεχωρίζουν από νωρίς.

Είναι πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο δυνατά από τους συνομηλίκους τους.

Αυτοί είναι οι λεγόμενοι “early bloomers”, παιδιά με πρώιμη βιολογική ωρίμανση που τραβούν άμεσα την προσοχή.

Όμως, πίσω από αυτό το εντυπωσιακό «ξεπέταγμα», κρύβεται μία από τις μεγαλύτερες παγίδες στην αναγνώριση και ανάπτυξη του ποδοσφαιρικού ταλέντου.

Η υποτίμηση των “late bloomers”, των παιδιών που ωριμάζουν πιο αργά, αλλά διαθέτουν εξίσου (ή και περισσότερο) ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Η ψευδαίσθηση της πρόωρης υπεροχής

Πολλές Ακαδημίες και προπονητές πέφτουν στην παγίδα να θεωρούν, ότι όποιος ξεχωρίζει στα 12, είναι και εκείνος που θα ξεχωρίσει στα 18.

Και έτσι, τα πρώιμα κριτήρια (ύψος, δύναμη, ταχύτητα) γίνονται συχνά το μοναδικό «εισιτήριο» για τις ελίτ ομάδες.

Αυτό το μοντέλο, όμως, παραγνωρίζει, ότι η σωματική ανάπτυξη δεν εξελίσσεται με τον ίδιο ρυθμό για όλα τα παιδιά.

Κάποιοι αναπτύσσονται πλήρως στα 13, άλλοι στα 17.

Οι δεύτεροι, αν και εν δυνάμει πιο ταλαντούχοι, συχνά μένουν πίσω ή απορρίπτονται από νωρίς.

Αποτέλεσμα;

Απώλεια σημαντικού ποδοσφαιρικού δυναμικού.

Τι δείχνουν τα παραδείγματα και οι έρευνες

Σε πολλές Ακαδημίες, η πλειοψηφία των παικτών που φτάνει στην πρώτη ομάδα δεν ανήκε στους κορυφαίους στα μικρά ηλικιακά κλιμάκια.

Παίκτες όπως ο Λούκα Μόντριτς, ο Ριγιάντ Μαχρέζ και ο Ζεράρ Πικέ δεν ήταν οι πιο εντυπωσιακοί στα πρώτα τους χρόνια.

Αλλά εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου.

Έρευνες της UEFA και της ECA δείχνουν ότι το 60-70% των παικτών που επιλέγονται σε μικρές Εθνικές ομάδες δεν καταφέρνουν να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά, ενώ πολλά «κομμένα» παιδιά καταλήγουν σε επαγγελματικό επίπεδο μέσω άλλων διαδρομών.

Τι πρέπει να διαφοροποιηθεί;

Αξιολόγηση με βάση δυναμικό και όχι στιγμιαία απόδοση. Η τεχνική, η αντίληψη, η νοοτροπία και η δυνατότητα μάθησης είναι συχνά πιο σημαντικές από το βιολογικό πλεονέκτημα.

Προστασία και διατήρηση των late bloomers στο σύστημα. Μέσω παράλληλων διαδρομών ανάπτυξης, διαφοροποιημένων ομάδων και ατομικής ενίσχυσης.

Συνεχής επαναξιολόγηση. Η ετήσια αναθεώρηση των φακέλων παικτών με βάση πολλαπλές παραμέτρους είναι κρίσιμη.

Εκπαίδευση προπονητών στο θέμα της σχετικής ηλικίας και της βιολογικής ωρίμανσης.

Καταληκτικά:

Το να ξεχωρίζει κάποιος νωρίς, δεν σημαίνει ότι θα φτάσει μακριά.

Το να αργήσει κάποιος να αναπτυχθεί, δεν σημαίνει ότι δεν έχει προοπτική.

Η Aκαδημία που το κατανοεί αυτό και διαμορφώνει περιβάλλον μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και όχι στιγμιαίας επιβράβευσης, είναι εκείνη που θα βγάλει τα περισσότερα και ποιοτικότερα ταλέντα.

Γιατί τελικά, δεν έχει σημασία πότε θα «ανθίσει» κάποιος.

Σημασία έχει να του δώσεις τον χρόνο, τον χώρο και την υποστήριξη για να το κάνει.