Βασικές και αυτονόητες αρχές ενός αναπτυξιακού προπονητή (Νο3)

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, ο ρόλος του προπονητή ξεπερνά την τεχνική και την τακτική.

Δεν είναι μόνο αυτός που δείχνει ασκήσεις ή αποφασίζει ποιος θα παίξει.

Είναι αυτός που στέκεται μπροστά σε παιδιά, με την ευθύνη να τα διαμορφώσει, όχι μόνο ως παίκτες, αλλά κυρίως ως ανθρώπους.

Η σειρά των 14 άρθρων που ακολουθεί, λειτουργεί ως ένα καθημερινό υπενθυμιστικό πλαίσιο.

Δεν προσφέρει θεωρίες ή μοντέλα, προσφέρει πράξεις.

Τι σημαίνει να είσαι σωστός προπονητής; Όχι απλώς στο γήπεδο, αλλά στην ψυχή των παιδιών.

Μιλάμε για συμπεριφορές, στάσεις και αρχές.

Γιατί σε αυτή την ηλικία, το παιδί δεν θυμάται τι του είπες, θυμάται πώς το έκανες να νιώσει.

Ο σωστός αναπτυξιακός προπονητής δεν είναι αυτός που παράγει ταλέντα.

Είναι αυτός που, χρόνια μετά, ένα παιδί θα θυμηθεί με ευγνωμοσύνη.

Αυτός ο προπονητής, αξίζει να υπάρξει.

Η ήττα είναι εργαλείο, όχι αποτυχία (No3)

Η ήττα, ειδικά στις μικρές ηλικίες, δεν είναι λόγος πανικού. Είναι ευκαιρία για μάθηση και ενδοσκόπηση. Ο τρόπος που αντιδρά ο προπονητής στις ήττες διδάσκει πολλά περισσότερα από μια νίκη.

Ένας ήρεμος προπονητής μετά από ήττα διδάσκει ανθεκτικότητα. Τα παιδιά βλέπουν ότι η αξία τους δεν εξαρτάται από το σκορ.

Το παιδί δεν πρέπει να φοβάται να αποτύχει. Ο φόβος της αποτυχίας μπλοκάρει τη δημιουργικότητα και τη χαρά του παιχνιδιού.

Το “τι έμαθες σήμερα;” αξίζει περισσότερο από το σκορ. Η ουσία βρίσκεται στη βελτίωση, όχι στην κατάταξη.

Οι νίκες στα αναπτυξιακά δεν έχουν κύπελλα, έχουν παγίδες. Όταν δίνεται υπερβολική σημασία στη νίκη, χάνεται ο δρόμος της εξέλιξης.

Η ήττα είναι μάθημα, όταν υπάρχει καθοδήγηση. Ο προπονητής πρέπει να τη μετατρέπει σε θετική εμπειρία, όχι σε ενοχή.

ΥΓ | Καθημερινά θα δημοσιεύουμε ένα νέο σημείο και στο τέλος όλα θα παρουσιαστούν σε digital ebook.