Νίκες χωρίς μέλλον | Η μεγάλη απάτη του αναπτυξιακού

Κυνηγούν βαθμολογίες σε πρωταθλήματα χωρίς πραγματικό διακύβευμα.

Διαχειρίζονται τα παιχνίδια με λογική να μη χάσουμε, όχι να εξελιχθούμε.

Επιλέγουν κορμιά αντί προσωπικοτήτων, τρεξίματα αντί σκέψης και μετά απορούν γιατί στα 18 δεν υπάρχει κανένα έτοιμο «προϊόν» για υψηλό επίπεδο.

Η αλήθεια είναι απλή.

‘Οταν το 14χρονο παιδί μαθαίνει ότι η συμμετοχή του εξαρτάται από το αν θα εξυπηρετήσει το αποτέλεσμα του Σαββάτου, δεν εκπαιδεύεται, προγραμματίζεται.

Και προγραμματίζεται λάθος.

Μαθαίνει να φοβάται το λάθος, να παίζει χωρίς πρωτοβουλία, να λειτουργεί μηχανικά.

Σε αυτές τις ηλικίες, όπου διαμορφώνονται η ταυτότητα του παίκτη και οι πραγματικές βάσεις της καριέρας του, αυτή η νοοτροπία είναι καταστροφική.

Αναπτυξιακό ποδόσφαιρο σημαίνει προπονητές που αξιολογούν απόφαση, σκέψη, ρόλους, συνεργασίες, τακτική παιδεία.

Σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι παράγωγο της προόδου και όχι στόχος που καταπνίγει τη διαδικασία.

Όσοι ζουν μόνο για τις νίκες των Ακαδημιών τους, απλώς παράγουν ομάδες της στιγμής, όχι παίκτες του μέλλοντος.

Αντιθέτως, όσοι τολμούν να επενδύσουν στη σωστή ανάπτυξη, στην πειθαρχία, στην εκπαίδευση, στην τακτική συγκρότηση, είναι αυτοί που τελικά δημιουργούν ποδοσφαιριστές ικανούς να σταθούν σε οποιοδήποτε περιβάλλον.

Αυτοί οι «προπονητές του σκορ» είναι οι ίδιοι που μιλούν για αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, αλλά τρέμουν να ανοίξουν το ρυθμό, να ζητήσουν πρωτοβουλία, να αναλάβουν ρίσκο.

Διαχειρίζονται 14χρονα και 15χρονα σαν πιόνια για να γράψουν μία νίκη παραπάνω.

Στήνουν ομάδες για να μη χάσουν, όχι για να μάθουν.

Και μετά έχουν το θράσος να λένε ότι «δεν βγαίνουν παίκτες».

Πώς να βγουν;

Όταν κάποιοι θεωρούν επιτυχία το να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα Ακαδημιών που δεν θυμάται ούτε η ίδια η διοργάνωση;

Όταν αντί για ανάπτυξη παράγουν φοβισμένους παίκτες χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προοπτική;

Η αλήθεια είναι σκληρή.

Όσοι κυνηγούν αποτελέσματα σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι αναπτυξιακοί προπονητές.

Είναι διαχειριστές μικρών στόχων, βολεμένοι σε ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να πουλάνε «επιτυχίες» χωρίς καμία ουσία.

Το μόνο που αναπτύσσουν είναι το εγώ τους.

Αν θέλουν αποτελέσματα, ας πάνε στο ανδρικό ποδόσφαιρο.

Στις Ακαδημίες χρειάζονται άνθρωποι που χτίζουν παίκτες, όχι άνθρωποι που παίζουν με τη φαντασίωση του «προπονητή πρωταθλητή».

Γιατί το ποδόσφαιρο του αύριο δεν έχει χώρο για προπονητές που βάζουν το σκορ πάνω από την ανάπτυξη.

Και σίγουρα δεν έχει χώρο για όσους μετρούν νίκες, αλλά παράγουν, το απόλυτο τίποτα.