Τι είναι αποτυχία στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο;

Στον κόσμο του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου, η έννοια της επιτυχίας τείνει συχνά να συγχέεται με τρόπαια, στατιστικές, μεταγραφές και επαγγελματικά συμβόλαια.

Όμως, η αληθινή αποστολή αυτού του τομέα δεν είναι να δημιουργήσει επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, είναι να διαμορφώσει ολοκληρωμένους ανθρώπους μέσα από μια ουσιαστική ποδοσφαιρική εμπειρία.

Όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, τότε έχουμε αποτυχία.

Αλλά τι σημαίνει τελικά «αποτυχία» στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο;

Ας αναλύσουμε τον ορισμό της αποτυχίας:

Αποτυχία στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο είναι η ανικανότητα του συστήματος (Aκαδημίας, προπονητών, γονέων και φορέων) να προσφέρει στο παιδί ή τον έφηβο ένα ασφαλές, παιδαγωγικά σωστό και ψυχολογικά υγιές περιβάλλον, μέσα στο οποίο μπορεί να μάθει, να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί, ανεξάρτητα από το αν φτάσει ποτέ στο επαγγελματικό επίπεδο.

Είναι η στιγμή που το παιδί σταματά να χαίρεται το παιχνίδι, αισθάνεται ανεπαρκές, ντροπιασμένο ή ανεπιθύμητο.

Είναι η αποτυχία του ποδοσφαίρου να του προσφέρει αυτό που υπόσχεται.

Πρόοδο, χαρά, κοινωνικότητα και όραμα.

Μορφές αποτυχίας

Η αποτυχία δεν είναι πάντα θεαματική ή θορυβώδης.

Συχνά, είναι σιωπηλή και καθημερινή.

Για παράδειγμα:

Όταν ένας 13χρονος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής εγκαταλείπει, γιατί ποτέ δεν πήρε ευκαιρία λόγω του ύψους του.

Όταν ένας προπονητής επιβραβεύει μόνο τους δικούς του ή τους έτοιμους και όχι όσους προσπαθούν.

Όταν μια Ακαδημία λειτουργεί με βάση τα αποτελέσματα του Σαββάτου και όχι την πρόοδο της εβδομάδας.

Όταν το παιδί γυρίζει στο σπίτι αγχωμένο, φοβισμένο ή απογοητευμένο από τον αγώνα, γιατί “δεν απέδωσε καλά”.

Οι πραγματικές διαστάσεις της αποτυχίας

Προπονητικοί προσανατολισμοί χωρίς παιδαγωγικό πλαίσιο, όταν λείπει η ψυχοκοινωνική υποστήριξη.

Μονοδιάστατη αξιολόγηση παικτών, με έμφαση στη φυσική ωρίμανση, παραγνωρίζοντας τεχνική, νοητική και προσωπική εξέλιξη.

Έλλειψη χρόνου και υπομονής, με σύντομα κριτήρια επιλογής και αποκλεισμού.

Απουσία εξατομίκευσης, όλοι αντιμετωπίζονται το ίδιο, παρά τις διαφορετικές ανάγκες.

Γονεϊκή ή προπονητική πίεση, που ακυρώνει τη χαρά του παιχνιδιού.

Η μεγάλη παρανόηση

Η μεγαλύτερη παρανόηση είναι πως αποτυχία είναι να μην βγει επαγγελματίας το παιδί.

Η αλήθεια είναι, ότι ελάχιστοι φτάνουν σε αυτό το επίπεδο και αυτό είναι φυσιολογικό.

Η αποτυχία είναι να περάσει το παιδί χρόνια στο ποδόσφαιρο και να μην έχει μάθει τίποτα, να μην έχει αναπτυχθεί ως άνθρωπος, να μην έχει πάρει καμία αξία μαζί του.

Καταληκτικά:

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο οφείλει να μετρά την επιτυχία του όχι με το πόσοι φτάνουν στην κορυφή, αλλά με το πόσοι φεύγουν καλύτεροι άνθρωποι.

Αποτυχία είναι όταν το παιδί χάνεται μέσα στην πίεση, την αδιαφορία ή τον αποκλεισμό και όχι όταν απλώς δεν γίνει επαγγελματίας.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο χρωστάει στα παιδιά ένα ταξίδι με νόημα.

Αν δεν το προσφέρει, τότε έχει αποτύχει.