Πλάνο για ανάπτυξη ή πλάνο για ατζέντα;

Δύο προπονητές.

Δύο κόσμοι.

Δύο πλάνα.

Ο Αναπτυξιακός Προπονητής
Φτιάχνει παίκτες, όχι στατιστικές.

Αγαπά το ποδόσφαιρο, όχι την καρέκλα του.

Σέβεται την ηλικία, τη φάση ανάπτυξης, την ιδιαιτερότητα κάθε παιδιού.

Πονάει όταν ένα παιδί δεν παίζει, δεν κοιμάται το βράδυ όταν δεν προοδεύει.

Βάζει στο πλάνο και τον τελευταίο παίκτη, γιατί ξέρει ότι σήμερα είναι τελευταίος, αύριο μπορεί να είναι πρώτος.

Δουλεύει με προγραμματισμό, περιοδικότητα και ποδοσφαιρική ταυτότητα.

Είναι παιδαγωγός, όχι μάνατζερ.

Δεν κάνει ρουσφέτια.

Δεν παίζει «παιχνίδια».

Δεν υπολογίζει ποιος είναι ο πατέρας, αλλά ποιος είναι ο παίκτης.

Δεν θέλει χειροκρότημα από την κερκίδα, αλλά πρόοδο στο γήπεδο.

Ο “Προπονητής της Ατζέντας”

Το πλάνο του είναι ένα, «ποιους πρέπει να βάλω για να έχω την ησυχία μου;».

Δεν τον νοιάζει η πρόοδος, τον νοιάζει το τηλέφωνο μετά τον αγώνα.

Δεν αναπτύσσει παίκτες, αναπτύσσει «σχέσεις».

Παίζει μόνο αυτούς που «πρέπει», όχι αυτούς που αξίζουν.

Χαραμίζει ταλέντα, καταστρέφει ψυχολογίες, σκοτώνει τη φλόγα στα μάτια των παιδιών.

Έχει κλειστά μάτια στην προπόνηση και ορθάνοιχτα αυτιά για να ακούσει «ποιος είπε τι».

Δεν έχει πλάνο, έχει ατζέντα.

Δεν έχει φιλοσοφία, έχει υποχρεώσεις.

Δεν ενδιαφέρεται για το παιχνίδι, μόνο για την εικόνα.

Μοναδικός του στόχος, να επιβιώσει στο σύστημα, όχι να υπηρετήσει το ποδόσφαιρο.

Το τίμημα;

Παίκτες που εγκαταλείπουν.

Ομάδες χωρίς ταυτότητα.

Γονείς διχασμένοι.

Ασήμαντα πρωταθλήματα με κλίκες και “προστατευόμενους”.

Χαμένες χρονιές για παιδιά που το μόνο που ήθελαν ήταν να παίξουν και να βελτιωθούν.

Το ερώτημα είναι ένα:

Θέλουμε προπονητές ή βολικούς διαχειριστές;

Θέλουμε ανάπτυξη ή εξυπηρέτηση συμφερόντων;

Το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται άλλους «προπονητές-ατζέντες».

Χρειάζεται εκπαιδευτές, παιδαγωγούς, δημιουργούς.

Αν δε μπορείς να σταθείς μπροστά σε 20 παιδιά και να δουλέψεις με βάση το ταλέντο και τη δουλειά τους,

“Σήκω και φύγε”.