Κορονοϊός & Ομαδικά αθλήματα | Πώς επηρεάζουν τα περιοριστικά μέτρα τη ψυχολογία των παιδιών;

Του Μηνά Τόφα
Ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών δεν μπορεί να μην έχει επιπτώσεις στα παιδιά. Kαταπιέζουν θεμελιώδεις προσωπικές τους ανάγκες. όταν δεν τους επιτρέπουν να παίξουν με τους φίλους τους. Τα παιδιά χρειάζονται την επαφή με συνομήλικους, όπως χρειάζονται το φαγητό. Τα παιδιά πρέπει να βγαίνουν έξω, να δοκιμάζουν καινούργια παιχνίδια και οπωσδήποτε να ανταγωνιζονται. Θέλουν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν και έτσι είναι απαραίτητο να αναδείξουν τις ικανότητες τους μέσω του αγωνιστικού παιχνιδιού.

Όσο συνεχίζεται το γενικό απαγορευτικό, τόσο τα παιδιά στερούνται κινήτρων και είναι πιο συνεσταλμένα. Για κάποιον που πλησιάζει τα 70 η περίοδος “εγκλεισμού” διαρκεί σχετικά λίγο. Από την οπτική γωνία ενός 7χρονου θα ήταν σαν να έπρεπε να ζήσει ο 70χρόνος δέκα χρόνια της ζωής του με περιοριστικά μέτρα [Γερμανός ερευνητής νευροβιολόγος Γκέραλντ Χίτερ]. Είναι επομένως λογικό να υπάρχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της πανδημίας για τα παιδιά. Και δεν γνωρίζουμε αν τα παιδιά θα μπορέσουν μετά την πανδημία να συνεχίσουν από εκεί όπου σταμάτησαν όταν επιβλήθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί.

Όταν περάσει η πανδημία είναι πολύ πιθανό το παιδί να έχει αποξενωθεί σε σημαντικό βαθμό από την άθληση, με την οποία είχε πολύ στενή σχέση ως δεύτερη του φύση. Ίσως κάποια παιδιά να μην θέλουν καν να επιστρέψουν ξανά. Θα πρέπει συνεπώς να διερωτηθούμε όταν προγραμματίζουμε νέα περιοριστικά μέτρα ή τη παράτασή τους αν επιθυμούμε τέτοιες εξελίξεις.

Φαινομενικά ωστόσο τα παιδιά δείχνουν να διαχειρίζονται καλά αυτή τη κατάσταση. Ή μήπως τα φαινόμενα απατούν;. Γυρίζουμε πάλι στις θεμελιώδεις ανάγκες των παιδιών. Σχεδόν αθόρυβα προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα χωρίς πολλές πολλές διαμαρτυρίες και εμείς κάνουμε λόγο για “καλά και φρόνιμα παιδιά”.

Όποιος όμως καταπιέζει ανάγκες αναζητεί διεξόδους. Πολλά παιδιά στρέφονται στο υπερβολικό φαγητό. Συχνά εγκαταλείπονται από τους γονείς τους μπροστά στην τηλεόραση ή έναν υπολογιστή και τρώνε ανθυγιεινά φαγητά. Παρά το γεγονός ότι έχουν τύψεις πολλοί γονείς ισχυρίζονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να “παρκάρουν” τα παιδιά τους μπροστά σε μια οθόνη. Όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι πραγματικά απαραίτητο και τι χρειάζονται. Με αυτό τον τρόπο υιοθετούν και τα παιδια συνειδητά μια στάση απέναντι στην παρούσα κατάσταση απλά να λειτουργούν μηχανικά ως άνθρωποι.

Σε κάθε προπόνηση ακούς το αυτονόητο για τα παιδιά ερώτημα “ποτέ θα παίξουμε” και πάντα λαμβάνωντας την ίδια ακατανόητη γι’αυτα απάντηση για την τήρηση των μέτρων! Σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά βιώνουν την έλλειψη ενδιαφέροντος για τις προσαρμοσμενες προπονήσεις λόγω μέτρων, πάρα την προσπάθεια του εκάστοτε προπονητή να την κάνει ενδιαφέρον με αποτέλεσμα αρκετά παιδιά να προτιμούν να μένουν σπίτι! Το παιχνίδι αποτελεί τη «φυσική» γλώσσα των παιδιών, το πιο ισχυρό μέσο έκφρασής τους και αναπόσπαστη δραστηριότητα της καθημερινότητάς τους. Μέσω του παιχνιδιού, το παιδί εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, μαθαίνει, πειραματίζεται, ευχαριστιέται, απογοητεύεται και ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον εαυτό του και τον κόσμο που το περιβάλλει.

Το παιχνίδι πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό καθώς το ίδιο το παιδί το θεωρεί πολύ σημαντικό!