Οδηγίες, οδηγίες, οδηγίες…!

Είναι η φιλοσοφία εκπαίδευσης του καθενός.

Δεν αρέσουν σε όλους μας τα ίδια.

Εν απουσία αγωνιστικών πρωταθλήματων, βρεθήκαμε τις τελευταίες ημέρες σε αγώνες τουρνουά.

Ασήμαντοι όλοι οι αγώνες, αλλά τι βλέπαμε, οδηγίες, οδηγίες, οδηγίες.

Στέλνουμε τους μικρούς στο γήπεδο με καθορισμένες οδηγίες.

Αντί να θέλουμε να έχουν τις δικές τους ιδέες και διάφορους τρόπους για να βοηθήσουν στη λήψη των αποφάσεων τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Δεν αντιλαμβάνονται οι προπονητές, ότι το παιχνίδι κινείται πολύ γρήγορα (σχήμα λόγου) για να μπορούν να ελέγχουν τα πάντα από την πλάγια γραμμή.

Θα έπρεπε σε αναπτυξιακό επίπεδο και στο ποδόσφαιρο της βάσης, να τονίζεται η σημασία του να δίνεται στους νεαρούς παίκτες, ελευθερία να σκέφτονται, να προσαρμόζονται και να λαμβάνουν αποφάσεις στο γήπεδο με βάση τις δικές τους ιδέες και όπως οι ιδίοι κατανοούν το παιχνίδι.

Αντί να τους παρέχει ο προπονητής άκαμπτες οδηγίες, να τους ενθαρρύνει να αναπτύξουν τις δικές τους δεξιότητες επίλυσης των διαφόρων προβλημάτων, που καλούνται να αντιμετωπίσουν σε κάθε αγώνα.

Είναι τόσο απλό.

Τι θέλει το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο;

“Εστίαση στην ανάπτυξη ευφυών, προσαρμόσιμων ποδοσφαιριστών, που να έχουν βαθιά κατανόηση του παιχνιδιού”.

Οι νεαροί παίκτες πρέπει να ενθαρρύνονται να οικειοποιούνται τις ενέργειές τους στο γήπεδο και να αντιδρούν στις διάφορες καταστάσεις με βάση τις δικές τους ιδέες και τα δικά τους ένστικτα.

Πιστά στρατιωτάκια, να εκτελούν τις οδηγίες του στρατηγού προπονητή από την πλάγια γραμμή, είναι μοντέλα αντί-εκπαιδευτικά,

Που δεν οδηγούν σε καμία ανάπτυξη.