Δεν θέλω τον γιο σου πρωταθλητή στα 14…!

“Τον θέλω άνθρωπο στα 24”

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο είναι σε κρίση.

Όχι γιατί δεν βγάζει ταλέντα, αλλά γιατί ξεχνάει να βγάζει ανθρώπους.

Οι εικόνες πια είναι γνώριμες.

Προπονητές να φωνάζουν οδηγίες λες και πρόκειται για τελικό Champions League, γονείς να ασκούν αφόρητη πίεση, παιδιά να παίζουν με το άγχος να μην κάνουν λάθος.

Και όλα αυτά, σε ένα γήπεδο που υποτίθεται πως υπηρετεί την ανάπτυξη.

Την παιδική ηλικία.

Τη χαρά του παιχνιδιού.

Και όμως, αυτή η χαρά χάνεται μέρα με τη μέρα.

Γιατί;

Επειδή το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο προσπαθεί να αντιγράψει ένα μοντέλο επαγγελματισμού που δεν του ανήκει.

Και το τίμημα είναι βαρύ.

Παιδιά που καίγονται νωρίς, ταλέντα που χάνονται, όνειρα που γίνονται εμμονές.

Το ψέμα της “ελίτ” ηλικίας

Το να λες για ένα 13χρονο ότι είναι “ελίτ” είναι ένα επικίνδυνο ψέμα.

Κανένα παιδί δεν είναι ολοκληρωμένο ταλέντο σε αυτή την ηλικία.

Κανένα παιδί δεν είναι “τελειωμένο” αν δεν ξεχωρίσει στα 14.

Και όμως, σε πολλές Ακαδημίες, ήδη από τα Κ12 γίνεται διαχωρισμός.

Αυτός “το ’χει”, αυτός “όχι”.

Αυτή η πρόωρη ταξινόμηση δεν αναδεικνύει ταλέντα, τα καταστρέφει.

Το πραγματικό ταλέντο δεν αναπτύσσεται κάτω από πίεση.

Αναπτύσσεται με φροντίδα, υπομονή και ενθάρρυνση.

Και κυρίως, χωρίς βιασύνη.

Το παιδί δεν είναι project, είναι άνθρωπος

Αν δεις τον μικρό σου παίκτη ως project, έχεις ήδη χάσει.

Δεν “χτίζεις” παίκτες.

Συνοδεύεις ανθρώπους στην πορεία τους.

Δίνεις εργαλεία, όχι τελικές λύσεις.

Ενισχύεις χαρακτήρες, όχι στατιστικά.

Η εστίαση πρέπει να φύγει από τη “νίκη” και να πάει στην προσωπική ανάπτυξη:

• Πώς συνεργάζεται το παιδί;

• Πώς αντιδρά στην αποτυχία;

• Πόσο απολαμβάνει το παιχνίδι;

Προπόνηση με περισσότερα λάθη

Η υπερβολική δομή στις προπονήσεις αφαιρεί την ουσία του ποδοσφαίρου, την έκφραση, τη φαντασία, το ρίσκο.

Όταν ένα παιδί φοβάται να κάνει λάθος, τότε σταματά να μαθαίνει.

“Τα λάθη είναι το νόμισμα της εξέλιξης.”

Πειραματισμός, παιχνίδι, πρωτοβουλία.

Προπόνηση που επιτρέπει το αυθόρμητο.

Αυτή είναι η προπόνηση που χτίζει ποδοσφαιριστές και ανθρώπους που ξέρουν να παίρνουν αποφάσεις.

Ο προπονητής ως συνοδοιπόρος, όχι ως αρχηγός στρατού

Ο ρόλος του προπονητή σε αυτές τις ηλικίες είναι παιδαγωγικός, όχι μόνο τεχνικός.

Δεν χρειάζεται να επιβάλλεται, αλλά να εμπνέει. Να ακούει, όχι μόνο να μιλά.

Ο καλός coach δεν δείχνει απλά τον δρόμο, τον περπατά μαζί με τον παίκτη.

Δώσε λόγο στα παιδιά. Άφησέ τα να κάνουν αλλαγές στην ομάδα.

Να εκφράσουν άποψη. Να αναλάβουν ευθύνη. Έτσι δημιουργείται αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία.

Καταργήστε την αρρώστια των νικών, φέρτε πίσω το χαμόγελο.

Το σκορ είναι για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στην ανάπτυξη, ο πίνακας σκορ θα έπρεπε να μετρά:

• Πόσοι παίκτες έπαιξαν και ένιωσαν σημαντικοί;

• Πόσοι δοκίμασαν κάτι νέο χωρίς φόβο;

• Πόσοι έφυγαν με χαμόγελο και θέληση να ξανάρθουν;

Ας βγάλουμε τα κύπελλα από τα αποδυτήρια.

Και ας γεμίσουμε τον τοίχο με ποδοσφαιρικά συναισθήματα.

Το ποδόσφαιρο που χρειαζόμαστε

Αν θέλουμε να αλλάξουμε το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, πρέπει να αρχίσουμε από τις βάσεις.

Όχι από τις νίκες, αλλά από τους ανθρώπους.

“Δεν θέλω τον γιο σου πρωταθλητή στα 14, τον θέλω άνθρωπο στα 24.”

Αν καταφέρουμε αυτό, τότε κάποια μέρα θα έρθουν και οι πραγματικοί πρωταθλητές.

Αυτοί που δεν κάηκαν στο κυνήγι της πρώιμης δόξας, αλλά άνθισαν στον δρόμο της προσωπικής ωρίμανσης.

Και τότε, το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο θα ξαναγίνει αυτό που πάντα έπρεπε να είναι.

Ένα παιχνίδι που ενώνει, εκπαιδεύει και μεγαλώνει ψυχές.