Τι είναι τελικά το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο;

Ξέρεις κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, αλλά όλοι το νιώθουν.

Το άγχος.

Το σιωπηλό άγχος του γονιού που στέκεται στην κερκίδα.

Δεν αγχώνεσαι για το σκορ.

Αγχώνεσαι για το παιδί σου.

Θα παίξει σήμερα;

Αυτή η μικρή ερώτηση που σε τρώει από μέσα.

Και δεν τη λες σε κανέναν.

Την κρατάς για σένα, γιατί δεν θέλεις να φαίνεσαι υπερβολικός.

Και όμως, αυτό το άγχος το έχουν σχεδόν όλοι οι γονείς.

Κάθε φορά που βλέπουν τους παίχτες να βγαίνουν από τα αποδυτήρια.

Και αν το άλλο παιδί είναι πιο καλό;

Αυτή η σύγκριση που δεν θέλεις να κάνεις, αλλά σου ξεφεύγει.

Σου φαίνεται ότι όλοι οι άλλοι προχωρούν πιο γρήγορα.

Πιο δυνατοί, πιο γρήγοροι, πιο έτοιμοι.

Ξέρεις όμως κάτι;

Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν όλα με την ίδια ταχύτητα.

Κάποια ανθίζουν νωρίς.

Κάποια αργότερα.

Και μερικά, όταν ανοίξουν τα φτερά τους, σε εκπλήσσουν για μια ζωή.

Θα τα καταφέρει;

Θα φτάσει κάπου;

Αυτό είναι το πιο βαθύ ερώτημα.

Αυτό που κρύβεις ακόμη και από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν θέλεις να δεις το παιδί σου να πληγώνεται.

Δεν θέλεις να το δεις να απογοητεύεται.

Θέλεις να το δεις να προχωρά, να λάμπει, να τα καταφέρνει.

Και φοβάσαι μήπως δεν.

Μήπως δεν παίρνει ευκαιρίες.

Μήπως δεν είναι αρκετό.

Μήπως το όνειρο είναι μεγάλο και το παιδί μικρό.

Αλλά υπάρχει κάτι που ξεχνάμε συχνά.

Τα παιδιά δεν ψάχνουν να γίνουν επαγγελματίες στα 12, στα 14 ή στα 16.

Ψάχνουν να γίνουν ο εαυτός τους.

Και ο δρόμος αυτός δεν είναι ίσιος.

Είναι γεμάτος στροφές.

Αυτό που κάνει τη διαφορά δεν είναι το ταλέντο.

Είναι η συνέχεια, η επιμονή, η αγάπη για το παιχνίδι.

Και πάνω απ’ όλα, η σιγουριά ότι πίσω τους υπάρχει ένας άνθρωπος που τα στηρίζει, όχι που τα πιέζει.

Υπάρχει φως στο τούνελ.

Πάντα υπάρχει.

Αλλά δεν είναι ένας μεγάλος προβολέας στο τέλος.

Είναι μικρές, καθημερινές λάμψεις.

Όταν ζητά την μπάλα χωρίς φόβο.

Όταν δοκιμάζει κάτι που πριν δεν τολμούσε.

Όταν χαμογελάει φεύγοντας από το γήπεδο.

Όταν σου λέει μαμά, παπά, σήμερα πιστεύω τα πήγα καλά.

Αυτές οι μικρές λάμψεις είναι το πραγματικό φως.

Και ίσως δεν το καταλαβαίνουμε πάντα, αλλά το παιδί το βλέπει.

Και το χρειάζεται.

Στο τέλος της ημέρας;

Το παιδί δεν θέλει να δει στο πρόσωπό σου φόβο.

Θέλει να δει πίστη.

Όχι πίεση.

Αγάπη.

Σιγουριά.

Και το πιο όμορφο που μπορείς να του δώσεις είναι αυτό.

Είμαι εδώ. Δίπλα σου.

Στα εύκολα, πολύ περισσότερο στα δύσκολα.

Προχώρα.

Σε στηρίζω.