Όταν σβήνουν τα φώτα | Η επόμενη μέρα του νεαρού Κύπριου ποδοσφαιριστή

Τι είναι τελικά το πιο σημαντικό στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο;

Οι νίκες και οι προκρίσεις των μικρών εθνικών ομάδων ή η στήριξη του νεαρού Κύπριου ποδοσφαιριστή την επόμενη ημέρα;

Στις επιτυχίες, όλοι είναι παρόντες.

Όλοι θυμούνται τα παιδιά, όλοι σπεύδουν για μια αναμνηστική φωτογραφία, όλοι μιλούν για «το μέλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου».

Αλλά όταν σβήσουν τα φώτα;

Όταν τελειώσουν οι πανηγυρισμοί και τα φώτα των καμερών σβήσουν, τότε έρχεται η σιωπή.

Και μαζί της, η εγκατάλειψη.

Η «χαμένη» γενιά των «elite»

Πριν μερικά χρόνια (πριν το 2020) η Εθνική Παίδων Κ17 της Κύπρου πέτυχε ξανά πρόκριση.

Μια πρόκριση στην επόμενη φάση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Μια ομάδα γεμάτη ταλέντο, πάθος και προοπτική.

Σήμερα, εκείνοι οι ποδοσφαιριστές είναι μεταξύ 25 και 30 ετών.

Ξέρετε πόσοι απ’ αυτούς αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στο κυπριακό πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας, σε ομάδες της πρώτης εξάδας;

Ούτε ένας.

Μηδέν.

Κανένας από εκείνους που κάποτε θεωρούνταν «elite» δεν κατάφερε να σταθεροποιηθεί σε πορεία ψηλού επιπέδου.

Δεν έλειψε το ταλέντο

Οι λόγοι πολλοί, τραυματισμοί, ψυχολογική πίεση, κακές επιλογές, συγκυρίες.

Αλλά το ταλέντο;

Φυσικά και υπήρχε.

Ίσως και περισσότερο από ορισμένες σημερινές γενιές.

Αυτό που έλειψε ήταν η στήριξη.

Η συνέπεια.

Η ευκαιρία.

Σήμερα μπορεί να είσαι διεθνής, να φοράς το εθνόσημο και να πιστεύεις πως το μέλλον σου είναι μπροστά σου.

Αύριο, όμως, μπορεί να βρεθείς στα αζήτητα, όχι γιατί δεν άξιζες, αλλά γιατί κανείς δεν πίστεψε πραγματικά σε εσένα.

Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας

Το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να προχωρήσει αν συνεχίζει να αγνοεί τη βάση του.

Αν δεν δώσει χώρο, χρόνο και εμπιστοσύνη στους νεαρούς Κύπριους ποδοσφαιριστές.

Αν δεν επενδύσει σε αυτούς που μεγάλωσαν με το όνειρο να φορέσουν τη φανέλα της χώρας τους.

Η ανάπτυξη δεν είναι απλώς προγράμματα και λόγια.

Είναι πράξεις.

Και η μεγαλύτερη πράξη είναι να σταθείς δίπλα σε αυτούς τους νέους όταν τα φώτα σβήσουν.