Μηχανική εκπαίδευση | Σκοτώνει τη δημιουργικότητα των νέων

Στον σύγχρονο χώρο του ποδοσφαίρου νέων, υπάρχει μια ανησυχητική τάση.

Η υπερβολική έμφαση στις μηχανικές, επαναλαμβανόμενες ασκήσεις.

Όπως επισημαίνει ο θρυλικός Πάμπλο Άιμαρ:

“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από το να ακούς κάποιον να λέει.

Δεν υπάρχουν δημιουργικοί παίκτες. Ειδικά μετά από 800 επαναλαμβανόμενες μηχανικές ασκήσεις, όλες ίδιες.

Από πού στο καλό να βγει η δημιουργικότητα, αν όλα γίνονται ένας αυτόματος βρόχος”;

Οι νεαροί παίκτες, αντί να μαθαίνουν μέσα από πειραματισμό και λάθη, συχνά περιορίζονται σε προκαθορισμένες κινήσεις.

Η λογική είναι ότι η τεχνική και η πειθαρχία είναι η πρώτη προτεραιότητα.

Όμως, αυτή η προσέγγιση έχει σοβαρές παρενέργειες.

Η δημιουργικότητα, η πρωτοβουλία και η ικανότητα να παίρνεις αποφάσεις σε απρόβλεπτες καταστάσεις μειώνονται δραματικά.

Ο Άιμαρ τονίζει τη σημασία του πειραματισμού.

“Αν πούμε σε ένα παιδί 15 χρονών που θέλει να δοκιμάσει μια ντρίμπλα να μην το κάνει επειδή έχασε τη μπάλα δυο, τρεις φορές, τι περιμένουμε να συμβεί;

Σε εκείνη την ηλικία θα τη χάσει είκοσι φορές, και αυτό είναι ΟΚ.

Γιατί μέσα σε αυτές τις είκοσι πτώσεις γεννιέται το θάρρος, οξύνει η ματιά και ανάβει η σπίθα, κάτι που δεν μπορεί να αναπαραχθεί.”

Η ουσία είναι ότι η δημιουργικότητα δεν μαθαίνεται μέσα από την πλήρη επανάληψη μηχανικών κινήσεων, αλλά μέσα από την ελευθερία, το ρίσκο και τα λάθη.

Οι νέοι χρειάζονται περιβάλλοντα όπου η πρωτοβουλία ενθαρρύνεται και τα λάθη αντιμετωπίζονται ως μέρος της διαδικασίας μάθησης, όχι ως αποτυχίες.

Αν θέλουμε να δούμε παίκτες που μπορούν να αλλάξουν την ροή ενός αγώνα με μία ιδέα, ένα σλάλομ ή μια ασίστ, πρέπει να τους δώσουμε χώρο να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσα στο παιχνίδι.

Ο ποδοσφαιρικός κόσμος χρειάζεται λιγότερους “ρομπότ” και περισσότερους δημιουργικούς παίκτες και αυτό ξεκινάει από την παιδική ηλικία.