Κυπριακές νοοτροπίες στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο

Όταν το “ανεβάζω ηλικία” γίνεται λάθος.

Στο κυπριακό αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, η πρακτική του να τοποθετείς έναν νεαρό ποδοσφαιριστή σε μεγαλύτερη ηλικιακή κατηγορία, υποτίθεται ότι έχει έναν βασικό στόχο.

Την επιτάχυνση της ποδοσφαιρικής του εξέλιξης.

Στην πραγματικότητα όμως, πολύ συχνά δεν γίνεται για το ποδοσφαιρικό develop αλλά για να ικανοποιήσει εξωαγωνιστικές πιέσεις, κυρίως των γονιών.

Το αποτέλεσμα;

Διαταραχή ισορροπίας στην ομάδα:

Οι υπόλοιποι παίκτες χάνουν λεπτά συμμετοχής και αυτοπεποίθηση, καθώς νιώθουν ότι η σειρά τους παρακάμπτεται.

Αδικία και απογοήτευση:

Παίκτες που δουλεύουν σωστά, βλέπουν άλλους να προχωρούν λόγω “συστάσεων” και όχι λόγω απόδοσης.

Διάβρωση του πλάνου ανάπτυξης:

Οι Ακαδημίες μπαίνουν σε διαδικασία “πυροσβεστικών λύσεων” αντί για μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Πώς γίνεται σωστά:

Αν μια Ακαδημία θέλει πραγματικά να στηρίξει τους ταλαντούχους παίκτες της από τα Κ14 και άνω, τότε η λογική είναι απλή:

Όλοι προπονούνται στην ηλικία τους για να διατηρείται το αγωνιστικό ισοζύγιο.

Και όταν έρθει η στιγμή, τότε επιλέγεις τους πραγματικά ταλαντούχους και τους στέλνεις πρόωρα στην Κ19.

Σε χώρες με ισχυρά αναπτυξιακά προγράμματα, οι προπονήσεις με μεγαλύτερους είναι μέρος του elite pathway, όχι του “ποδοσφαιρικού χατιριού”.

Πρακτική που εφάρμοσαν παλαιότερα ικανοί τεχνικοί διευθυντές στην Κύπρο, οι οποίοι ήξεραν να εντοπίζουν τους πραγματικά έτοιμους.

Το σημερινό φαινόμενο

Στην Κύπρο, συχνά βλέπουμε το αντίθετο:

Απειλές και πιέσεις ότι ο παίκτης πρέπει να παίξει σε μεγαλύτερη κατηγορία “για να τον καλέσουν στην εθνική”.

Ακαδημίες που ενδίδουν, είτε για να κρατήσουν τον παίκτη, είτε για να ικανοποιήσουν τους γονείς, θυσιάζοντας το σύνολο.

Ένα σύστημα που δεν βασίζεται σε αξιολόγηση αλλά σε “γνωριμίες” και “βιτρίνες”.

Σταθερότητα ηλικιακών κατηγοριών:

Οι παίκτες να παίζουν εκεί που ανήκουν, με εξαίρεση λίγους πραγματικά έτοιμους που κάνουν το άλμα.

Αξιολόγηση με κριτήρια:

Αντικειμενικά τεστ, παρακολούθηση, αξιολόγηση, όχι προσωπικές γνώμες.

Στήριξη στους elite παίκτες:

Σχεδιασμένο pathway από Κ14 – Κ16 – Κ19, με ξεκάθαρα στάδια ανάπτυξης.

Καταληκτικά:

Η ανάπτυξη ταλέντου δεν είναι ζήτημα “να παίξεις με μεγαλύτερους” αλλά πότε και γιατί θα το κάνεις.

Όσο η απόφαση παίρνεται από πιέσεις και όχι από τεχνικά κριτήρια, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε παίκτες που “κάηκαν” πριν καν φτάσουν στο ανδρικό ποδόσφαιρο.

Και έρχεται η εικόνα γηπέδου, που σου λέει απλά, ότι δεν μπορείς.

Εικόνα ΓΗΠΕΔΟΥ, μην την φοβάστε.

Και όλα αυτά για ενα καπρίτσιο “να παίζω με μεγαλύτερους”.