Όταν ο λάθος προπονητής κρατάει τις τύχες των παιδιών στα χέρια του

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, ο ρόλος του προπονητή είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να στήσει ένα σύστημα ή να ζητήσει πρέσινγκ στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Είναι παιδαγωγός, καθοδηγητής, πρότυπο και αρχιτέκτονας χαρακτήρα και δεξιοτήτων.

Όταν, όμως, αυτός ο ρόλος αναλαμβάνεται από έναν ανίκανο προπονητή, το τίμημα δεν είναι μια ήττα, είναι χαμένες ποδοσφαιρικές πορείες και καταπιεσμένα παιδιά.

Η προπονητική του προσέγγιση;

Στερεότυπη, μονότονη, χωρίς εξέλιξη.

Ο συγκεκριμένος προπονητής:

Αναπαράγει τις ίδιες ασκήσεις κάθε εβδομάδα, χωρίς στόχευση, χωρίς διαφοροποίηση, χωρίς να αξιολογεί τι λειτούργησε και τι όχι.

Δεν έχει σαφή μεθοδολογία ούτε στοχευμένη προπονητική φιλοσοφία.

Απλώς κάνει προπόνηση, όποια και να είναι αυτή.

Θεωρεί ότι η φυσική κατάσταση και η δύναμη, είναι η βάση για όλα.

Δεν αγγίζει την τεχνική βελτίωση, την αντίληψη χώρου ή την λήψη απόφασης.

Δεν προσαρμόζει ποτέ το περιεχόμενο στις ηλικίες.

Φέρνει έννοιες αγροτικού ποδοσφαίρου σε παιδιά που ακόμα χτίζουν βασικές κινητικές δεξιότητες.

Δεν αναπτύσσει σκέψη, απλώς ζητά υπακοή.

Οι παίκτες του παίζουν με φόβο λάθους.

Δεν ενθαρρύνει την ελεύθερη σκέψη, την πρωτοβουλία, την έκφραση.

Το ποδόσφαιρό του είναι αυστηρά ελεγχόμενο, καταπιεστικό.

Ο προπονητής:

Δεν κάνει καμία εκπαιδευτική ερώτηση (π.χ. «γιατί επέλεξες αυτήν τη λύση;»).

Δεν δίνει καμία θετική ενίσχυση, μόνο φωνές, ειρωνεία και τιμωρίες.

Θεωρεί ότι «όποιος αντέχει ψυχολογικά, θα βγει μπροστά».

Και όσοι δεν αντέχουν; Χάνονται, απλώς.

Δεν παρακολουθεί, δεν αξιολογεί, δεν ανατροφοδοτεί.

Δεν κρατά σημειώσεις, δεν κάνει ατομικά πλάνα εξέλιξης, δεν ξέρει καν πού βρισκόταν ο κάθε παίκτης στην αρχή της χρονιάς και πού στο τέλος.

Γιατί;

Γιατί απλώς δεν τον νοιάζει.

Η αδιαφορία του μεταμφιέζεται σε αυστηρότητα.

Και η ανικανότητά του σε δήθεν «παραδοσιακές αξίες» τύπου «παίζουμε για τη φανέλα».

Το αποτέλεσμα;

Ταλαντούχα παιδιά που μένουν στάσιμα ή χειρότερα, απογοητεύονται.

Παιδιά που είχαν τεχνικό χάρισμα αλλά δεν το εξερεύνησε ποτέ.

Παίκτες που ήθελαν καθοδήγηση αλλά πήραν προσβολή.

Γονείς που είδαν τα παιδιά τους να χάνουν την όρεξη.

Ομάδες που κέρδιζαν, χωρίς να παράγουν τίποτα.

Ο ρόλος του συλλόγου και της Ακαδημίας.

Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμη εκεί.

Η ευθύνη δεν είναι μόνο δική του.

Είναι και των τεχνικών διευθυντών που δεν αξιολογούν, των διοικήσεων που μετρούν μόνο τα σκορ, και ενός οικοσυστήματος που χαϊδεύει την ακινησία αντί να χτίζει τη γνώση.

Καταληκτικά:

Η παρουσία ενός ανίκανου αναπτυξιακού προπονητή σε μια ακαδημία δεν είναι απλώς μια «κακή επιλογή».

Είναι σοβαρή παιδαγωγική αποτυχία.

Είναι σαν να βάλεις έναν άσχετο να διδάξει φυσική σε παιδιά Γ’ Γυμνασίου και να του δώσεις και έπαινο επειδή έβαλε 5 απουσίες σε όσους δεν καταλάβαιναν.

Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται.

Τα παιδιά διψούν.

Οι γονείς πληρώνουν.

Τελικά, η ανικανότητα και η ανεπαρκεία φαίνεται πως όχι μόνο έχουν ασυλία, αλλά επιβραβεύονται κιόλας, με την υπογραφή ακόμη ενός συμβολαίου.

Συμβολαίου που δεν υπηρετεί την πρόοδο, την ανάπτυξη ή την εκπαίδευση, αλλά τη διατήρηση της παρακμής.

Ένα σύστημα που προτιμά την ασφάλεια της στασιμότητας, ακόμα και αν αυτό σημαίνει θυσία για την εξέλιξη των παιδιών.