Αναπτυξιακό ποδόσφαιρο |  Όταν το ψέμα γίνεται σύστημα

Και τα παιδιά πνίγονται σε ξένα νερά.

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, υποτίθεται ότι η ειλικρίνεια, η εξέλιξη και η παιδεία πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο.

Και όμως, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, το περιβάλλον γύρω από τα παιδιά, γονείς, προπονητές, ακόμα και παράγοντες, επιλέγει να χτίσει ψεύτικες προσδοκίες και να επενδύσει στο γλύψιμο και την παραπλάνηση, αντί στην αλήθεια και τη σκληρή δουλειά.

Ούτε όλοι θα γίνουν επαγγελματίες, ούτε όλοι είναι “ταλέντα”.

Το να λες σε κάθε παιδί ότι “είναι ο επόμενος Μέσι” δεν είναι υποστήριξη, είναι ηλιθιότητα.

Το να τάζεις επαγγελματικά συμβόλαια σε ένα παιδί που δεν έχει καν τις βασικές τεχνικές ή αντιληπτικές ικανότητες, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς του “βοηθάνε” οικονομικά ή σου κάνουν πλάτες, είναι σαμποτάζ στην ίδια του την πορεία.

Γονείς που αγοράζουν όνειρα, προπονητές που πουλάνε αυταπάτες.

Στο ποδόσφαιρο σήμερα, υπάρχουν γονείς που με προσωπικές επαφές, ή πίεση, επιδιώκουν να ανεβάσουν τα παιδιά τους στην ιεραρχία, ακόμα και αν η πραγματικότητα λέει άλλα.

Προπονητές, από την άλλη, αντί να λειτουργούν σαν καθρέφτης εξέλιξης, παίζουν τον ρόλο του πολιτικού, υπόσχονται, κολακεύουν, προστατεύουν.

Αποτέλεσμα;

Παιδιά που μεγαλώνουν σε φούσκες, τα οποία μόλις περάσουν στο ανδρικό ποδόσφαιρο (ή ακόμα και στις Κ17–Κ19), καταρρέουν.

Γιατί κανείς δεν τους είπε την αλήθεια, ότι πρέπει να δουλέψουν περισσότερο.

Ότι δεν είναι “σίγουροι”.

Ότι πρέπει να αντέχουν πίεση και όχι να τους λύνουμε κάθε πρόβλημα πριν εμφανιστεί.

Η αλήθεια δεν πληγώνει  διαμορφώνει χαρακτήρα.

Προπονητές και γονείς που λένε την αλήθεια, με σεβασμό και τεκμηρίωση, δίνουν στα παιδιά το πιο δυνατό εργαλείο για να βελτιωθούν, την αυτογνωσία.

Ένα παιδί που ξέρει τα δυνατά και αδύνατά του σημεία, μπορεί να κάνει άλμα.

Ένα παιδί που νομίζει ότι είναι ήδη έτοιμο για τη Α’ ομάδα, μένει στάσιμο.

Το ταλέντο χωρίς αλήθεια είναι απάτη.

Η προσπάθεια χωρίς καθοδήγηση είναι χαμένος κόπος.

Η καριέρα χωρίς χαρακτήρα είναι πυροτέχνημα.

Κλείστε τις πόρτες στο “γλύψιμο”, ανοίξτε τα αυτιά στην πραγματικότητα.

Οι Ακαδημίες δεν είναι πεδίο πολιτικής ή δημοσίων σχέσεων.

Είναι εκκολαπτήρια χαρακτήρα και παικτών που μπορούν να σταθούν στον πραγματικό κόσμο του ποδοσφαίρου, όχι στην ψευδαίσθηση που δημιουργείται από “παραγοντίσκους” και ψευτο-μάνατζερ.

Γι’ αυτό:

Σταματήστε να λέτε στα παιδιά αυτό που θέλουν να ακούσουν.

Πείτε τους αυτό που πρέπει να ξέρουν.

Δώστε χώρο στους καλούς, όχι στους “βολικούς”.

Φτιάξτε περιβάλλον με κριτήρια και απαιτήσεις, όχι χατίρια και προστασίες.

Αν ένα παιδί δεν μπορεί να κολυμπήσει, μην το πετάτε στη θάλασσα λέγοντάς του ότι είναι δελφίνι.

Δώστε του σωσίβιο, δείξτε του πώς να μάθει και όταν είναι έτοιμο, τότε αφήστε το να δοκιμάσει.

Όχι ανάποδα.