Ποιοι “παίκτες” είναι στα γήπεδα μας; Ποιοι προωθούνται; Και ποιοι μένουν πίσω;

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η λέξη «πρότζεκτ» έχει χάσει το νόημά της.

Κάποτε μιλούσαμε για ταλέντο, για προοπτική, για παιδιά που ξημεροβραδιάζονταν με μια μπάλα στα πόδια, με κάθε κόστος.

Τώρα, το «πρότζεκτ» είναι ο γιος του γνωστού, ο ανιψιός του τεχνικού διευθυντή, ο κολλητός του προπονητή.

Κάποιος που δεν μπορεί να κάνει ούτε μια σωστή δεκάμετρη πάσα χωρίς να κοιτάξει κάτω.

Αλλά είναι το «πρότζεκτ», Γιατί;

Γιατί έχει “μέσον”.

Κάποιοι «προστατευόμενοι», που αντί να τρέχουν στο γήπεδο, τρέχουν οι άλλοι για να καλύπτουν τα λάθη τους.

Παίκτες που τους βλέπεις ότι δεν μπορούν, αλλά κάποιοι τους πλασάρουν ως “next big thing”.

Γιατί το κάνουν;

Γιατί τους κρατάνε από το χέρι;

Γιατί είναι ασφαλής επιλογή για τους ίδιους τους προπονητές, τους τεχνικούς διευθυντές, το σύστημα, δεν χρειάζεται να παλέψουν, να αναδείξουν, να ρισκάρουν.

Γιατί “βολεύει” το περιβάλλον, γονείς που πιέζουν, τεχνικοί διευθυντές που χτίζουν «σχέσεις», παραγοντίσκοι που κλείνουν μάτια.

Όμως η μεγαλύτερη ζημιά γίνεται στα παιδιά που πραγματικά αξίζουν.

Αυτά που είναι πρώτα στην προπόνηση, που παίζουν με καρδιά, που μιλούν μέσα στο γήπεδο.

Τους λες “μπράβο”, τους δίνεις ελπίδα, αλλά μετά τους κόβεις τα φτερά, επειδή δεν έχουν πλάτες.

Και ερχόμαστε να ρωτήσουμε:

Πόσα ταλέντα έχουμε πετάξει στα σκουπίδια για χάρη των «παιδιών με μέσον»;

Πόσοι προπονητές είναι συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα ενάντια όχι στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, αλλά στα παιδιά;

Πόσα σωματεία χτίζουν “Aκαδημίες δημοσίων σχέσεων” και όχι ανάπτυξης;

Το ποδόσφαιρο δεν είναι δημόσιος οργανισμός για να μπαίνει ο κάθε ανίκανος με «γνωριμία».

Είναι άθλημα.

Είναι meritocracy (σημ: όταν παίζει αυτός που αξίζει, όχι αυτός που “έχει πλάτες”.)

Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Καιρός η υποκρισία να τελειώνει στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο.

Το ταλέντο δεν χρειάζεται γονιό με πορτοφόλι για να πάει μπροστά.

Χρειάζεται δίκαιο μάτι και σωστή καθοδήγηση.

“Τέρμα τα “στηρίγματα” για να στηρίζεται η μετριότητα”.

Αν θέλουμε να βγάλουμε ποδοσφαιριστές, ας αφήσουμε τους καλύτερους να παίξουν.