Διεργασίες στις μικρές εθνικές

Οι συζητήσεις για τα τεχνικά επιτελεία των μικρών εθνικών ομάδων βρίσκονται σε εξέλιξη.

Και όπως πάντα, το ενδιαφέρον δεν είναι ποιοι θα επιλεγούν.

Το ερώτημα είναι τι αντιπροσωπεύουν.

Ποια φιλοσοφία φέρνουν.

Ποια προσέγγιση έχουν στην εκπαίδευση.

Το πραγματικό ερώτημα: Ποιος εκπαιδεύει και πώς;

Οι μικρές εθνικές ομάδες δεν είναι παραρτήματα της ανδρικής ομάδας, ούτε πλατφόρμες για προπονητές εν αναμονή.

Ο ρόλος τους είναι βαθιά εκπαιδευτικός.

Η σημασία τους είναι αναπτυξιακή.

Και το ζητούμενο δεν είναι η «επιτυχία» στα σκορ, αλλά η εξέλιξη των παικτών, ατομικά, τακτικά, πνευματικά.

Κάθε αλλαγή στους πάγκους των εθνικών νεανικών ομάδων πρέπει να αξιολογείται βάσει τεσσάρων βασικών αξόνων:

Παιδαγωγική επάρκεια και αναπτυξιακή εμπειρία

Η εκπαίδευση ενός ποδοσφαιριστή 15, 17 ή 19 ετών δεν έχει καμία σχέση με την προπόνηση επαγγελματιών.

Οι μικρές εθνικές απαιτούν γνώση των μεταβατικών σταδίων, από την ανάπτυξη στην εφηβεία, και από την εφηβεία στην επαγγελματική μετάβαση.

Ο προπονητής είναι πρώτα παιδαγωγός, μετά τεχνικός.

Αγωνιστική ταυτότητα σε σύνδεση με την Α’ ομάδα

Η UEFA το έχει θέσει με σαφήνεια: Η αγωνιστική συνοχή μεταξύ των εθνικών ομάδων είναι προϋπόθεση για εθνικό μοντέλο.

Οι μικρές εθνικές δεν επιτρέπεται να είναι πειραματικά εργαστήρια ή προσωπικά project.

Οφείλουν να μεταφέρουν μια ενιαία φιλοσοφία παιχνιδιού, με προσαρμογή, όχι αντιγραφή.

Μεθοδολογική ακρίβεια σε συνθήκες περιορισμένου χρόνου

Ο προπονητής μικρής εθνικής δουλεύει σε περιβάλλον ελάχιστων ημερών, χαμηλής επαναληψιμότητας και ετερόκλητων ρόστερ.

Η αποτελεσματικότητα μετριέται από την ικανότητά του να μεταδίδει αρχές παιχνιδιού γρήγορα και ξεκάθαρα.

Όχι με “μεγάλες ιδέες”, αλλά με εκπαιδευτική στόχευση.

Συνεργασία με Ακαδημίες και αξιοποίηση δεδομένων

Η εποχή του “γνωστού μάνατζερ”, των υποκειμενικών καλεσμάτων και των σχέσεων έχει περάσει.

Οι μικρές εθνικές πρέπει να λειτουργούν πάνω στα πορίσματα της καθημερινής δουλειάς των Ακαδημιών.

Χρειάζονται προπονητές που εμπιστεύονται τα δεδομένα, όχι το ένστικτο.

Οι μικρές εθνικές δεν είναι ρουτίνα, ούτε υποχρέωση.

Είναι το πιο κρίσιμο σημείο μετάβασης στην αλυσίδα ανάπτυξης.

Και όποιος τις αντιμετωπίζει σαν ρουσφέτι ή “ευκαιρία”, δεν έχει θέση εκεί.