Ο ισότιμος χρόνος είναι σημαντικός στην ανάπτυξη των ποδοσφαιριστών

Ορισμένοι προπονητές εκτιμούν τη νίκη ως το λιγότερο σημαντικό μέρος του παιχνιδιού για νέους ποδοσφαιριστές.

Με αυτό τον τρόπο σκέψης, σίγουρα δεν πρόκειται να γεμίσει η τροπαιοθήκη μιας Ακαδημίας ποδοσφαίρου.

Η σκέψη των αναπτυξιακών προπονητών αυτή πρέπει να είναι.
Να ενδιαφέρονται όχι για το αποτέλεσμα, αλλά να αναπτύξουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές σε ανταγωνιστικούς αθλητές από νεαρή ηλικία μέχρι τη ενηλικίωσή τους.

Δίνουν όμως οι προπονητές, οι Ακαδημίες σε κάθε ποδοσφαιριστή ποιοτικό χρόνο παιχνιδιού; Ο λόγος της αναφοράς μας σε «ποιοτικό» είναι επειδή 2 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο ή 10 στο τέλος ενός παιχνιδιού, δεν είναι ποιότητα.

Ένα από τα ερωτήματα είναι: Γιατί τα παιδιά εγκαταλείπουν τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο.

Η απάντηση μπορεί να δοθεί και στον παράγοντα, χρόνος παιχνιδιού.

Το να μη δίνεις ισότιμο χρόνο ή αρκετό χρόνο συμμετοχής, ο νεαρός ποδοσφαιριστής απλά δεν θα αναπτυχθεί.

Θα νιώθει απλά ότι είναι διαφορετικός, επειδή δεν συμμετέχει.

Τα παιδιά σε πολύ νεαρές ηλικίες, αλλά και αργότερα στο αναπτυξιακό/αγωνιστικό, πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Αυτό πρέπει να είναι μη διαπραγματεύσιμο για έναν προπονητή.Τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Απολύτως κανένας ποδοσφαιριστής, ανεξάρτητα από την ηλικία του, δεν έγινε ποτέ καλύτερος, ξοδεύοντας το 90% του παιχνιδιού στον πάγκο. Πρέπει ο νεαρός να είναι έξω στο γήπεδο για να βελτιωθεί και θα βελτιωθεί.