Ένας μικρός σε Ακαδημία ποδοσφαίρου…

Βλέπουμε (γενικά περίγυρο) να προωθούνται σε αναπτυξιακές ομάδες από Κ13+ πρότυπα ατομικών δεξιοτήτων και όχι συλλογικών. Για να σε προσέξει ο σκάουτερ, ο τεχνικός διευθυντής, ο προπονητής, ο παππούς, η γιαγιά.

Ή για να δείξει, ότι είναι ο καλύτερος (σε τι…;), και να ικανοποιήσει το αίσθημα του περίγυρου.

Κανένας ποδοσφαιριστής, δεν μπόρεσε ποτέ να πετύχει κάτι μόνος του. Εκτός από έναν.

Μια φράση του κορυφαίου των κορυφαίων, Πελέ, αποτυπώνει την πραγματικότητα. «Αν δεν ήταν ο Γκαρίντσα, δεν θα είχα καταφέρει ποτέ να κερδίσω τρία παγκόσμια κύπελλα».

Η θεωρία που πρέπει να περάσει στους μικρούς μέσα σε μια Ακαδημία ποδοσφαίρου, είναι ότι πρέπει να είναι απλοί.

Και ότι είναι ευχάριστο, όχι μόνο να είσαι απλός, αλλά και ταπεινός.

Αν είσαι ταπεινός, είσαι ικανός τότε να μάθεις.

Και η ικανότητα να μαθαίνεις είναι η ικανότητα βελτίωσης.

Από την ηλικία των 12 ετών και πάνω, τα παιδιά πρέπει να παίζουν για τους άλλους.

Πρέπει να βάζουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του συμπαίκτη, της ομάδας και του παιχνιδιού.

Τα υπόλοιπα χρονικά θα ακολουθήσουν.

Αν δεν είσαι απλός και ταπεινός, τότε δεν έχεις και πολλά περιθώρια βελτίωσης.