Πάμε να πούμε μια ιστορία…

Δεν θα τη λέγαμε ποτέ. Και ο λόγος; Αφορά λίγους. Είδαμε μια ανάρτηση, που αφορά αναπτυξιακό ποδόσφαιρο και μας παρακίνησε να το κάνουμε.

Οι εγγραφές άρχισαν και τρέχουν για όλες τις Ακαδημίες, ωραία μηνύματα, πολλοί οι λόγοι για να πιστέψεις σε πολλούς και να τους επιλέξεις.

Ζητήσαμε από κάποιον/ους, [Μετά από παρέμβαση προπονητή], ονομαστικά για κάποια παιδιά που οι γονείς τους ήταν άνεργοι, να μην πληρώνουν μηνιαία συνδρομή μέχρι αποκατάστασης εργασίας των γονιών.

Μας απάντησαν «Δεν είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα». Πληρώσαμε εμείς τη συνδρομή [μέσω του προπονητή], από το πρόγραμμα Charity που τρέχαμε τότε [γιατί το σταματήσαμε θα το πούμε μια άλλη φορά].

Κάποιο/α από τα παιδιά, επειδή το καθεστώς ανεργίας των γονιών δεν είχε αλλάξει, μετά από 2 μήνες σταμάτησε/αν το ποδόσφαιρο. Κάτι ένιωσε/αν, ότι είχε αλλάξει και δεν μπορούσε/αν να το διαχειριστεί/ουν.

Μια Ακαδημία ποδοσφαίρου, δύσκολα τα φέρνει βόλτα. Το κάθε ευρώ είναι σημαντικό. Πέραν αυτού όμως μια Ακαδημία ποδοσφαίρου, δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Τα παιδιά συνδέονται με τις Ακαδημίες, συνδέονται με τους προπονητές/ιδιοκτήτες, τους βλέπουν σαν δεύτερους γονείς. Έχει Ακαδημίες που κάνουν εξαιρετική δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Και μπράβο τους

“Δεν είναι όμως μόνο ποδόσφαιρο, δεν μετριούνται τα συναισθήματα ενός παιδιού, με μια μηνιαία συνδρομή”.

Αυτό είναι που μας παρακίνησε να γράψουμε αυτή την ιστορία που δεν ενδιαφέρει και κανέναν.

Bλέποντας όμως μια ανάρτηση, φέραμε στη θύμησή μας, την ενημέρωση που είχαμε από τον προπονητή.

Τελικά, το/α παιδί/ια σταμάτησε/αν, επειδή δεν είχε/αν να πληρώσει/ουν.