Πατέρας, ΕΙΔΩΛΟ για τα παιδιά….!

Υπάρχουν πολλές ιστορίες πίσω από τους σταρ του ποδοσφαίρου. Πολλές από αυτές, έχουν πρωταγωνιστές τους πατεράδες των ποδοσφαιριστών. Τους μέντορές τους.

Στα 15 του ο Dybala θα σταματούσε το ποδόσφαιρο, λόγω του θανάτου του πατέρα του από καρκίνο. Ταξίδευε από μικρός 40 μιλιά για να κάνει προπόνηση. Με τον χαμό του πατέρα του, όλα άλλαξαν. Έχασε το ενδιαφέρον του για το ποδόσφαιρο. Γύρισε στη γενέτειρά του, αλλά μετά από πίεση της οικογένειας του, επέστρεψε και η ιστορία έχει ήδη γραφτεί.

Adriano, ένας από τους πιο προικισμένους επιθετικούς στον πλανήτη. Όλοι γνωρίζουν την κατάληξη της καριέρας του. Πριν τον κατήφορο, φρόντισε να μας δείξει λίγες από τις τεράστιες ικανότητές του.

Γυρνώντας στην Ιταλία από τη Βραζιλία, πήρε ένα τηλεφώνημα, ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει από ανακοπή καρδίας. «Μετά από αυτό τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Χωρίς τον πατέρα μου, δεν είχε ενδιαφέρον πλέον». Εκείνη την ημέρα και οι επόμενες που ήρθαν, ήταν ο προάγγελος της λήξης της καριέρας του Adriano.

Ronaldinho, πιτσιρικάς έχασε τον μέντορά του, τον άνθρωπο που τον πίστευε όσο κανείς άλλος. Στη δικιά του περίπτωση όμως, τα πράγματα πήγαν αλλιώς. Συνέχισε με το χαμόγελο στα χείλη, πείσμωσε, είχε ως παρακαταθήκη τα λόγια του πατέρα του «να απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο ελεύθερα και δημιουργικά». Το έκανε και μάγεψε ένα ολόκληρο πλανήτη.

Cristiano, είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά με το θάνατό του πατέρα του το 2005 πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Του έδωσε μια απίστευτή ψυχική δύναμη και έχει πετύχει πράγματα ακατόρθωτα. «Να απολαμβάνετε τη στιγμή, ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο στην οικογένεια σου», είχε πει ο Cristiano. Το είχε ως παράπονο, να δει ο πατέρας του τα μεγαλύτερα και ανεπανάληπτα επιτεύγματά του. «Με λυπεί που δεν βλέπει ότι είμαι ο πρώτος, ότι κατακτώ τα πάντα και δεν είναι εκεί. Δεν είδε ποτέ πόσο σπουδαίος έγινα. Με βλέπει η οικογένειά μου, η μητέρα μου, τα αδέρφια μου, ο μεγάλος μου γιος καταλαβαίνει τι γίνεται, αλλά ο πατέρας μου δεν πρόλαβε τίποτα απ’ όλα αυτά».

Ο πατέρας ως είδωλο για ένα παιδί, δεν είναι ο πιεστικός, ο φωνακλάς της κερκίδας, αυτός που θα τον περιμένει στο αυτοκίνητο μετά τον αγώνα ή την προπόνηση για να του αρχίσει το κήρυγμα.

Είναι η ήρεμη δύναμη που κουβαλέι και μεταφέρει στο παιδί, που όποια και να είναι η απόδοση του, με ένα μόνο βλέμμα, δίνει ο ένας στον άλλο στήριξη με χαμόγελο, ότι όλα θα πάνε καλά.

Δύσκολο να είσαι σωστός ποδοσφαιρικός πατέρας, αλλά αν το πετύχεις, είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου. Και όχι μόνο,

“Είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να ανοίξει τα φτερά του παιδιού σου”.