Αλλού ξυπόλυτοι, στην Κύπρο με «χρυσά προνόμια»

Μιλούμε για την πορεία που μπήκε το ποδόσφαιρο στην Κύπρο.

Βλέπουμε μικρούς, από τα οκτώ τους χρόνια, να έχουν προσωπικό γυμναστή, προσωπικό προπονητή, να συχνάζουν σε σπα, να θέλουν προσωπικό ψυχολόγο, να θέλουν agent, να φοράνε παπούτσια των 300 ευρώ και

“Να θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές”.

Έγινε το ποδόσφαιρο στην Κύπρο, όπως το σχολείο.

Τρως τις ώρες σου εκεί, αλλά για να μάθεις γράμματα, πας σε 5 – 6 ιδιαίτερα μαθήματα.

Το πέρασαν αυτό και στο ποδόσφαιρο.

Αν δεν τα κάνεις σου λένε, ποδοσφαιριστής δεν μπορείς να γίνεις.

Μπαίνεις σε ένα λούκι, επειδή απλά το κάνουν οι άλλοι.

Τα κάνεις, τα πληρώνει ο γονιός καλύτερα, για να μπορεί το παιδί να πάρει τις όποιες πιθανότητές έχει.

Σε ένα άλλο κόσμο τώρα, των φτωχογειτονιών του πλανήτη, των φαβέλων, των παραγκουπόλεων, εκεί που κάθε ανατολή του ήλιου για ένα παιδί είναι ευλογιά θεού, δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη, ούτε σαν όνειρο να έχεις τέτοια προσωπικά προνόμια.

Ξυπόλητα παιδιά, με παθός για το ποδόσφαιρο, να αγωνίζονται στους δρόμους, με αντιπάλους, εγκληματίες και εμπόρους ναρκωτικών.

Να ζυμώνονται αλλιώς, να μεγαλώνουν αλλιώς.

Μέσα από τις φτωχογειτονιές, θα βγουν οι επόμενοι γητευτές της μπάλας.

Γιατί,

Ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο,

Υποφέρουν, ανησυχούν και κλαίνε πολύ,

Το ζουν, το θέλουν περισσότερο.

Δεν έχουν «προνόμια»,

Έχουν όμως δίψα για τη μπάλα.

Και αυτή τη δίψα, δεν μπορεί να στην εκπαιδεύσει κανείς.

“Δεν την βρίσκεις σε κανέναν τιμοκατάλογο”.

Και δεν μπορεί να στην αγοράσει κανείς.

Όσα λεφτά και να έχει.