Όταν η ανικανότητα φοράει φόρμα προπονητή

Εγκαινιάζουμε σήμερα τη στήλη Locker Room.

Εκεί όπου οι ιστορίες του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου, καλές, κακές ή απλώς αληθινές, βρίσκουν φωνή.

Άλλοτε με χιούμορ και ελαφρότητα, άλλοτε με αιχμή και καυστικότητα.

Γιατί ό,τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες των αποδυτηρίων και αφορούν τοξικότητες και απαράδεκτες συμπεριφορές, αξίζει να ειπωθούν.

“Όταν η ανικανότητα φοράει φόρμα προπονητή“.

Παιδαγωγοί ή μικροί δικτάτορες;

Όταν ο εγωισμός σβήνει το χαμόγελο των παιδιών.

Μέσα στα αποδυτήρια γεννιούνται χαρακτήρες, αξίες, σεβασμός.

Αλλά εκεί μέσα γεννιούνται και τραύματα, όταν κάποιοι ξεχνούν πως προπονούν ανήλικα παιδιά, όχι επαγγελματίες με συμβόλαια και μάνατζερ.

Σε ένα παιχνίδι του Κυπριακού αναπτυξιακού έλειπαν από μία ομάδα δύο ποδοσφαιριστές.

Όχι ο Μαραντόνα, ούτε ο Γκαρίντσα, απλώς δύο παιδιά, όπως όλα τα άλλα.

Και όμως, ο “προπονητής” πήγε στον αγώνα με σκοπό να χάσει.

Ναι, να χάσει.

Όχι γιατί δεν μπορούσε να κερδίσει, αλλά γιατί ήθελε να “αποδείξει” κάτι.

Σε ποιον; Στη διοίκηση της Ακαδημίας; Στους γονείς; Ή απλώς στον ίδιο του τον εγωισμό;

Το παιχνίδι ήταν δύσκολο, ισόπαλο στο ημίχρονο.

Όμως, ο “προπονητής” είχε ήδη αποφασίσει το αποτέλεσμα.

Στο 46’, χωρίς λόγο, έκανε δύο αλλαγές που αποδόμησαν την ομάδα.

Αντί να βγάλει παίχτες οι οποίοι έκοβαν βόλτες, τους άφησε μέσα, για να κάνει πιο αδύνατη την ομάδα και να δώσει την ευκαιρία στον αντίπαλο να κερδίσει.

Με τις ενέργειες του είχε ήδη ανοίξει διάπλατα την πόρτα της ήττας.

Και όταν ήρθε το γκολ, έδειχνε σχεδόν ικανοποιημένος, ευχαριστημένος, το σχέδιό του είχε πετύχει.

Ένιωθε δικαιωμένος.

Αυτή ήταν και η συζήτηση των γονιών τις επόμενες ημέρες.

Τι έκανε ο άνθρωπος.

Τον πήραν είδηση και απορούσαν με ενέργειες του.

Γιατί το έκανε;

Ήταν απλά μία κακή προπονητική ημέρα; Ή κάτι άλλο;

Και μετά;

Αντί για αυτοκριτική, μπήκε στα αποδυτήρια και είπε:

“Αν είχαμε τον Μαραντόνα και τον Γκαρίντσα, θα κερδίζαμε.”

Μία δήλωση που ΑΚΥΡΩΣΕ όλη την ομάδα, μόνο και μόνο για να εκθειάσει τους “εκλεκτούς” του.

Την επόμενη προπόνηση, ξανά τα ίδια:

“Ναυάγιο όλοι, εκτός από 1-2 (της ατζέντας του).”

Αντί να διορθώσει λάθη, δηλητηρίασε το σύνολο.

Αντί να εμπνεύσει, υπονόμευσε την προσπάθεια.

Και για να ολοκληρωθεί η ΠΑΡΩΔΙΑ, ένα ακόμη μέλος του τεχνικού επιτελείου βγήκε να δικαιολογήσει την ήττα:

“Ξέρετε, χωρίς τους απόντες δεν ένιωθαν ασφάλεια οι υπόλοιποι γι’ αυτό και χάσαμε.”

Αυτό δεν είναι προπονητική. Είναι ψυχολογική κακοποίηση.

Όταν απευθύνεσαι σε ανήλικους ποδοσφαιριστές, κάθε λέξη έχει βάρος.

Κάθε ειρωνεία, κάθε άδικη κρίση, αφήνει σημάδι.

Οι Ακαδημίες, πρώτον δεν είναι στρατόπεδα και δεύτερον χώρος για να βγάζουν ανισόρροποι τα κόμπλεξ τους.

Είναι σχολεία ζωής.

Και εκεί, ο προπονητής δεν είναι “αφεντικό”, είναι παράδειγμα.

Και αν δεν μπορεί να εμπνεύσει, να μορφώσει και να καθοδηγήσει με σεβασμό, τότε δεν έχει θέση δίπλα σε παιδιά.

Γιατί στα αποδυτήρια δεν χρειάζονται “Μαραντόνες” και “Μέσιδες”.

Χρειάζονται άνθρωποι με ήθος, ενσυναίσθηση και παιδαγωγική ευθύνη.

Και κυρίως, χρειάζονται προπονητές που θυμούνται ότι απέναντί τους έχουν παιδιά και όχι πιόνια για να ικανοποιούν τα κόμπλεξ τους.

Σημ: Την ερχόμενη Κυριακή ακόμη ένα Locker Room, με πρωταγωνιστή… τον ΑΟΡΑΤΟ ΗΘΟΠΟΙΟ!