Στην Κύπρο βιαζόμαστε πολύ…!

Η σωστή εκπαίδευση σε μια Ακαδημία ποδοσφαίρου που θέλει να βγάλει ποδοσφαιριστές, τοποθετείται στην κορυφή της πυραμίδας εξέλιξης των νεαρών ποδοσφαιριστών, σε σχέση με τις κατακτήσεις τουρνουά, πρώτων θέσεων και πρωταθλημάτων.

Στην Κύπρο δυστυχώς τα πάμε όλα ανάποδα.

Πρώτα μας ενδιαφέρει το μάρκετιγκ (προσέλκυση περισσότερων παιδιών) με τις κατακτήσεις ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ τουρνουά και πρωταθλημάτων και μετά η εκπαίδευση.

Αυτό το τρένο της ΜΗ σωστής ανάπτυξης, παρασύρει και τους γονείς, οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να μην έχουν καμία προηγούμενη ποδοσφαιρική εμπειρία και δεν κατανοούν το πόσο σημαντική είναι η σωστή διαδικασία ανάπτυξης.

Για να πετύχει ένας νεαρός να φτάσει στην Α΄ ομάδα που είναι ο αρχικός στόχος κάθε πιτσιρικά σε Ακαδημία, χρειάζεται υπομονή, κυρίως πρώτα από τους γονείς, που θα πρέπει να σέβονται τη διαδικασία ανέλιξης και εκπαίδευσης μέσα σε μια Ακαδημία.

Σήμερα τα παιδιά προσπαθούν να εξειδικευτούν από πολύ νεαρή ηλικία.

Προπονούνται ατομικά με προπονητικές μονάδες και διάφορες ασκήσεις, τα οποία χρονικά και με βάση την ηλικία τους ΔΕΝ θα έπρεπε να κάνουν.

Καθόλου τυχαίο που τον τελευταίο καιρό ακούμε για πολλούς τραυματισμούς μικρών παιδιών (από μηνίσκους, χιαστούς, μέχρι και σπονδύλους).

Σε μια μόνο Ακαδημία πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε σημαντικός αριθμός (3-4 παιδιά) τα οποία είχαν πρόβλημα μεσοσπονδύλιου δίσκου.

Δεν είναι τυχαίοι οι τραυματισμοί.

Το σώμα των παιδιών στη φάση ανάπτυξης δεν είναι έτοιμο για προγράμματα και ασκήσεις που κάνουν ενήλικοι αθλητές, με αποτέλεσμα να κληρονομούν αχρείαστους τραυματισμούς, λόγω λάθους εκπαίδευσης.

Κατανοητό, ότι οι γονείς, σπαταλούν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για την εκπαίδευση των παιδιών τους στο ποδόσφαιρο. Πραγματικά ένα σεβαστό κονδύλι, που δεν το έχουν όλοι.

Αν πάρουμε όμως τη στατιστική (0,012%) που τα καταφέρνουν και γίνονται επαγγελματίες και βιοπορίζονται απ’ το ποδόσφαιρο, τότε άμεσα καταλαβαίνουμε και χρησιμοποιώντας τη στατιστική και πάλι, ότι τα λεφτά που ξοδεύουν οι γονείς, τις περισσότερες φορές, είναι χωρίς μελλοντικό ποδοσφαιρικό αντίκρισμα.

Στην Κύπρο βιαζόμαστε πολύ.

Από την ηλικία κάτω των 12 ετών ακόμη, τους θέλουμε ήδη να είναι τελειωμένοι ποδοσφαιριστές.

Να έχουν προσωπική ατζέντα, με μάνατζερ και βλέψεις πριν καν περπατήσουν να γίνουν επαγγελματίες.

Στην Κύπρο ΔΥΣΤΥΧΩΣ,

Λίγοι εμπιστεύονται τη διαδικασία σωστής εκπαίδευσης.

Αυτοί οι λίγοι όμως (Που πραγματικά ξέρουν τι κάνουν), είναι και αυτοί που στο τέλος θα δώσουν στο σύστημα 5-10 ποδοσφαιριστές.