Εθνικές | Κλειστές προπονήσεις, ανοιχτή δυσπιστία

Η ΚΟΠ αποφάσισε, ότι οι προπονήσεις των μικρών εθνικών ομάδων θα διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών.

Κανένας γονιός, κανένας παρατηρητής, κανένας επαγγελματίας του χώρου (σκάουτερ, agent κλπ), που θέλει να κάνει τη δουλειά του.

Μια απόφαση που υποτίθεται ότι στοχεύει στην «προστασία» και την «ηρεμία» των νεαρών ποδοσφαιριστών.

Στην πραγματικότητα όμως, τι πετυχαίνει;

Ενισχύει την καχυποψία, ρίχνει λάδι στη φωτιά της δυσπιστίας και δίνει την εντύπωση ότι κάτι κρύβεται.

Διότι, ας μην κοροϊδευόμαστε.

Στην Ισπανία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και άλλες προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, με συστήματα αξιοκρατίας, με δομές και διαφάνεια ναι, μπορείς να πεις «κλειστές προπονήσεις».

Εκεί ο κόσμος εμπιστεύεται ότι οι επιλογές γίνονται με βάση το ταλέντο και τη δουλειά.

Εκεί δεν υπάρχει η μόνιμη κατηγορία πως «οι κλήσεις είναι όλες με μέσον».

Στην Κύπρο όμως;

Στην Κύπρο της ευνοιοκρατίας, των «γνωστών-αγνώστων» που αποφασίζουν ποιός θα φορέσει το εθνόσημο;

Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη;

Όταν ήδη βοά η κοινωνία του ποδοσφαίρου ότι οι επιλογές είναι «των γνωστών», κάποιοι αντί να απαντήσουν με διαφάνεια και αξιοκρατία, διαλέγουν το σκοτάδι.

Κλειστές προπονήσεις, λοιπόν.

Για να κάνουν τι;

Να δουλέψουν απερίσπαστοι;

Ή για να μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το γνωστό παιχνίδι των μέσων και των εξυπηρετήσεων;

Η εικόνα είναι ξεκάθαρη.

Αντί να χτίζουν εμπιστοσύνη, την κατεδαφίζουν.

Αντί να στείλουν μήνυμα διαφάνειας, στέλνουν μήνυμα μυστικοπάθειας.

Και αντί να ενώσουν την κοινωνία γύρω από τις μικρές εθνικές, βάζουν νέους φραγμούς και νέα σύννεφα καχυποψίας.

Γιατί, τελικά, αν όλα είναι καθαρά και αξιοκρατικά, γιατί να φοβούνται τα μάτια των γονιών;

ΥΓ | Σήμερα δεν θα δώσουμε στη δημοσιότητα την ατάκα μίας Παρασκευής, “δεν σταματούν….”.