Τα τραβάει όλα ο γονιός…!

Αρχίζουν όλα τα παιδιά από κάπου.

Με όνειρα, να αγαπήσουν πρώτα το ποδόσφαιρο.

Προχωράνε, μπαίνουν σε αγωνιστικές ομάδες.

Έρχονται οι πρώτες απογοητεύσεις.

Ο προπονητής δεν σε συμπαθεί (αγωνιστικά) και δεν έχεις χρόνο.

Πρώτη απογοήτευση.

Αποκούμπι ο γονιός.

Μεγαλώνεις, έρχεται η ευκαιρία σου, δικαιωματικά παίρνεις τη θέση σου στην ομάδα και πλέον είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα φτερά σου.

Ξαφνικά, ένας σοβαρός τραυματισμός.

Συνδέσμοι σου λένε, μηνίσκος, χιαστοί.

Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Αποκούμπι ο γονιός, εκεί στα δύσκολα.

Θες να τα παρατήσεις.

Αποκούμπι και πάλι ο γονιός.

Εκεί στήριγμα, στα δύσκολα, στα σκοτεινά, που τα περνάς μόνος.

Βρίσκεις τη δύναμη να επιστρέψεις.

Πάντα με αποκούμπι τον γονιό.

Η υπομονή, επιμονή και πίστη προς τον στόχο σου, δεν σε αφήνει να εγκαταλείψεις.

Συνεχίζεις, γιατί έχεις δυνατά στηρίγματα, που σε πιστεύουν και στα κάτω αλλά και στα πάνω σου.

Το αποκούμπι σου, τον γονιό σου.

Μέσα σε όλο αυτό που πέρασες στα δύσκολα χρόνια,

Τα καταφέρνεις.

Πρώτη ομάδα, συμβόλαιο και επιτέλους ανοίγεις τα φτερά σου.

Ξαφνικά περνάει μια ανάρτηση μπροστά στην οθόνη.

Αυτόν τον Χ ποδοσφαιριστή, από εμάς άρχισε, εμάς που βγάζουμε ταλέντα.

Όχι ρε φίλε, δεν πάει έτσι το πράγμα.

Στα πρώτα του βήματα, ναι, ήσουν παρών.

Εκεί στο σκοτάδι όμως, στα δύσκολα, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ήσουν απών.

Δεν ακυρώνεις εσύ τον γονιό, επειδή 1 ή 2 ή 3 χρόνια, όταν ήταν πιτσιρικάς πέρασε από τη δικιά σου Ακαδημία.

Καλό το μάρκετινγκ, αλλά πολλές ιστορίες, ζυμώθηκαν μέσα από ένα δύσκολο σενάριο, με πρωταγωνιστές τους γονείς.

Στους γονείς λοιπόν, που περνάνε πολλά, ημέρες και μήνες δύσκολα, χρειάζεται να λέμε συχνά και ένα ευχαριστώ.

Χωρίς κάποιους γονείς, παιχταράδες σήμερα, θα τα είχαν παρατήσει από καιρό.

---

---