Στην Κύπρο τα παιδιά βιάζονται να «Ξεχωρίσουν»…

Στην ουσία να «ξεχωρίσουν» από τα άλλα παιδιά.

Από τη μάζα.

Από πολύ νεαρή ηλικία.

Στην εξίσωση από νωρίς, εισάγονται πολλά και διαφορετικά στοιχεία.

Όπως ατομικές προπονήσεις από την πρώτη τάξη του Δημοτικού, γυμναστήρια και φτάνουμε στα 10 τους χρόνια να ψάχνουν μέχρι και μάνατζερ.

Για να βάλεις τέτοια στοιχεία μέσα, πρέπει πρώτα να αφήσεις τα παιδιά, να γνωρίσουν το άθλημα, να το αγαπήσουν και να δείξουν από μόνα τους, αν θα το συνεχίσουν.

Προσπερνάμε στάδια ανάπτυξης, φυσιολογικής και ηλικιακής ανάπτυξης, απλά για να προλάβουμε το τρένο.

Και τι δρομολόγιο έχει αυτό το τρένο;

Της ΕΛΙΤ γραμμής.

Δηλαδή, να ανέβουν τα παιδιά που «ξεχωρίζουν».

Ελάχιστοι στην Κύπρο δίνουν έμφαση, πραγματική έμφαση στα διάφορα στάδια ανάπτυξης.

Επειδή ξέρουν τη σημασία τους.

Βλέπουμε στα γήπεδα 12χρονα και 14χρονα που έχουν τρέξει τέτοιο μοντέλο ταχύρυθμης ανάπτυξης, να είναι ήδη «τελειωμένα» ποδοσφαιρικά.

Να μην έχουν να δώσουν τίποτα άλλο.

«Νεκρή» η φαντασία.

«Νεκρή» και η δημιουργικότητα τους.

«Νεκρό» και το όποιο ποδοσφαιρικό τους μέλλον.

Η ανάπτυξη θέλει συστηματική δουλειά.

Βήμα, βήμα.

Όλοι θέλουν να βελτιστοποιήσουν τις ικανότητες των παιδιών τους, αλλά πολλές φορές διαλέγουν λάθος δρόμο.

Τον γρήγορο δρόμο.

Του τρένου και χάνουν την ουσία.

Βελτιώνουν όντως πράγματα ως ένα σημείο και μετά,

Καθηλώνονται εκεί,

Χωρίς καμία προοπτική.