Το τρικ της πίεσης | «Με θέλει η Σίτι, αλλά εγώ προτιμώ να μείνω εδώ»

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, η πίεση δεν έρχεται πάντα από τους αντιπάλους.

Πολλές φορές, πηγάζει από τους ίδιους τους γονείς.

Ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά τα τελευταία χρόνια είναι η χρήση ανύπαρκτου ή υπερβολικού ενδιαφέροντος από ομάδες του εξωτερικού, ως μέσο πίεσης προς τις τοπικές Ακαδημίες.

Φράσεις όπως:

«Μιλήσαμε με ανθρώπους της Μίλαν, αλλά περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει εδώ πρώτα»
κυκλοφορούν με ευκολία, όχι απαραίτητα γιατί ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά γιατί εξυπηρετούν έναν σκοπό.

Να δημιουργήσουν εντύπωση και πίεση.

Αυτό ακόμη γίνεται και εγχώρια πλέον:

«Έχουμε πρόταση από την Χ ομάδα, η οποία μας προσφέρει να κάνουμε skip την Κ17 και να πάμε απευθείας στην Κ19».

Οι γονείς που υιοθετούν τέτοιες τακτικές, προσπαθούν να πείσουν τις νυν Ακαδημίες, ότι το παιδί τους είναι περιζήτητο.

Ότι κινδυνεύουν να το χάσουν.

Ότι πρέπει να του δώσουν περισσότερο και μεγαλύτερο ρόλο, ή απλά περισσότερη σημασία.

Η ελπίδα τους είναι πως μια δόση “φόβου απώλειας” θα οδηγήσει σε άμεση αλλαγή της αντιμετώπισης προς το παιδί τους.

Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι διπλό.

Πρώτον, σπάνια βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Το ενδιαφέρον είναι συνήθως μια απλή επικοινωνία, ένα καμπ αποστολής μαζικής πρόσκλησης, ή απλώς μια υποθετική κουβέντα που διογκώνεται.

Δεύτερον και σημαντικότερο, περνά στο παιδί το λάθος μήνυμα.

Ότι η αξία του δεν χτίζεται με δουλειά και εξέλιξη στο γήπεδο, αλλά με διαπραγματεύσεις, πιέσεις και εντυπώσεις εκτός γηπέδου.

Αυτό δεν είναι απλώς λανθασμένη νοοτροπία.

Είναι επικίνδυνη.

Δημιουργεί νέα παιδιά που στηρίζονται σε ατζέντες και όχι σε προσπάθεια.

Που απογοητεύονται όταν δεν βλέπουν άμεσα αποτέλεσμα από τις πιέσεις.

Που αντί να μάθουν να κατακτούν, περιμένουν να τους προσφερθεί.

Στο τέλος της ημέρας, το ποδόσφαιρο δεν ξεγελιέται.

Δεν ξεχωρίζει ποιος μίλησε με ποιον, αλλά ποιος απέδωσε στο γήπεδο.

Δεν προχωρούν αυτοί που έπεισαν, αλλά αυτοί που έπεισαν με την απόδοσή τους.

Οι μεταγραφές δεν γίνονται από σενάρια, αλλά από αποδείξεις.

Και το μέλλον δεν χτίζεται με φήμες, αλλά με σταθερότητα, ταπεινότητα και συνέπεια.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και αφορά όλους:

Θέλουμε να φτιάξουμε ποδοσφαιριστές ή να πλάθουμε φανταστικές ιστορίες;