Τα λάθη των ομάδων στη διαχείριση της Κ19

Στο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν Β’ ομάδες, ούτε Κ23, ούτε οργανωμένες ενδιάμεσες δομές ανάπτυξης.

Η κορυφή της αναπτυξιακής πυραμίδας είναι η Κ19.

Και δυστυχώς, εκεί αρχίζει και τελειώνει το δράμα.

Η Κ19 που ιδανικά θα έπρεπε να λειτουργεί ως προθάλαμος για την πρώτη ομάδα, έχει καταντήσει σε πολλές περιπτώσεις, ένα γήπεδο φιλοξενίας μετριότητας.

Μια δομή που όχι μόνο δεν εξελίσσει παίκτες, αλλά διατηρεί και “καλύπτει” παιδιά που δεν έχουν λόγο ύπαρξης στο επίπεδο αυτό.

Μιλάμε για 18χρονους που έχουν ασήμαντο χρόνο συμμετοχής.

Σε μια ηλικία όπου είτε αναδεικνύεσαι, είτε πας σπίτι σου, αντί να διεκδικούν τις ευκαιρίες τους ή να παίζουν αλλού, παραμένουν «καβάτζα» στην Κ19, χωρίς εξέλιξη, χωρίς ουσία.

Ποιο είναι το νόημα να έχεις τέτοιους παίκτες στην Κ19;

Καμία αναπτυξιακή αξία.

Προπόνηση χωρίς αγώνα είναι θεωρία χωρίς πράξη. Και στο ποδόσφαιρο, η πράξη είναι τα πάντα.

Δεν προσφέρουν τίποτα αγωνιστικά. Ούτε λύσεις δίνουν, ούτε πίεση δημιουργούν στους βασικούς.

Δεν είναι ούτε καν «βάθος» ρόστερ. Είναι απλώς αριθμοί.

Ακόμα χειρότερα:

Στερούν πολύτιμο χρόνο και χώρο από πιο μικρούς παίκτες με προοπτική.

Παίχτες Κ16 ή Κ17 που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά τα λεπτά και να αναπτυχθούν.

Αντί γι’ αυτό, βλέπουν μπροστά τους παίκτες που απλά, “υπάρχουν” στο ρόστερ.

Η Κ19 είναι για τα ταλέντα, όχι για να “τελειώσει” η χρονιά

Η Κ19 πρέπει να είναι η βιτρίνα των κορυφαίων ταλέντων του συλλόγου, από 16 ετών και πάνω.

Αν ένας παίκτης 16 χρονών δεν μπορεί να πάρει λεπτά συμμετοχής ούτε στην Κ19, τότε με ποιο σκεπτικό απαιτούμε από τις πρώτες ομάδες να εμπιστευτούν νεαρούς;

Αν δεν δίνουν ούτε οι Κ19 ευκαιρίες στους νεαρούς, ποιος θα τους δώσει;

Ο προπονητής της Α’ ομάδας;

Αυτό είναι το απόλυτο οξύμωρο.

Ενώ φωνάζουμε ότι οι πρώτες ομάδες δεν εμπιστεύονται τη νέα γενιά, εμείς οι ίδιοι τους κρατάμε στον πάγκο ή στα Κ16 για χρόνια, αντί να τους ανεβάζουμε και να τους “ρίχνουμε στα βαθιά”.

Ας δούμε πώς το κάνουν πραγματικοί ποδοσφαιρικοί οργανισμοί, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη:

Ολλανδία

Μάτις Ντε Λιχτ: Έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα στα 17 και βασικός στο Champions League στα 18.

Φρένκι ντε Γιονγκ: Πρωταγωνίστησε στα 18-19 στην Jong Ajax (Β’ ομάδα) και μπήκε άμεσα στην πρώτη ομάδα.

Ράιαν Γράβενμπερχ: Ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα του Άγιαξ σε ηλικία 16 ετών και 130 ημερών.

Ανουάρ Μεντί και Γιόρις Φλάιντ παίζουν ήδη στην Eredivisie από τα 17 μέσω Jong Ajax.

Πορτογαλία

Ζοάο Φέλιξ (Μπενφίκα): Μπήκε στην πρώτη ομάδα στα 18, αφού σάρωσε τα U19 και την Κ23.

Φάμπιο Βιέιρα (Πόρτο): Ντεμπούτο στα 19, έχοντας παίξει βασικός από 17 στα U23.

Νούνο Μέντες (Σπόρτινγκ): Καθιερώθηκε στα 17 με συμμετοχές σε ανδρική ομάδα και Ευρώπη.

Ισπανία

Λαμίν Γιαμάλ (Μπαρτσελόνα) – Βασικός στην πρώτη ομάδα στα 16.

Πέδρι – βασικός στην εθνική Ισπανίας στα 18, έχοντας ήδη 60+ συμμετοχές με την Μπαρτσελόνα.

Γαλλία

Εντουάρντο Καμαβινγκά (Ρεν): Βασικός στα 16 στη Ligue 1.

Ζαΐρ-Εμερί (Παρί Σεν Ζερμέν): Πήρε φανέλα βασικού στα 17 και αρχηγία U21 Γαλλίας.

Η Κ19 πρέπει να είναι η πιο ανταγωνιστική ομάδα μίας Ακαδημίας

Εκεί να παίζουν όλοι οι top παίκτες από Κ16 και άνω που ξεχωρίζουν.

Να υπάρχει συνεχής αξιολόγηση: Ποιος προοδεύει, ποιος σταματά, ποιος πρέπει να προχωρήσει.

Να λειτουργεί ως μοντέλο πρώτης ομάδας, όχι ως βολικός σταθμός μέχρι να τελειώσουμε το λύκειο.

Αν δεν αλλάξει το μοντέλο, μην περιμένετε παίκτες

Όσο η Κ19 γεμίζει με παιδιά που δεν έχουν μέλλον, τόσο θα μειώνονται οι προοπτικές να βγει παίκτης στην πρώτη ομάδα.

Ούτε ένας στους 50 δεν φτάνει καν να δοκιμαστεί και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Είναι αποτέλεσμα ενός συστήματος που επιβραβεύει την ακινησία και όχι την προοπτική.

Ώρα να το πούμε καθαρά:

Αν δεν παίζεις, δεν πρέπει να είσαι εκεί.

Αν δεν εξελίσσεσαι, δεν ανήκεις στην Κ19.

Η μετριότητα δεν είναι αδίκημα.

Αλλά η διατήρησή της μέσα σε αναπτυξιακές δομές, είναι έγκλημα κατά του μέλλοντος του ποδοσφαίρου.