Ακαδημίες | Με ελάχιστους πόρους, αλλά με υψηλές απαιτήσεις

Το παράδοξο του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου

Στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, όπου οι μεγάλες επενδύσεις και οι υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις θεωρούνται προϋπόθεση επιτυχίας, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα.

Είναι η πραγματικότητα των ανθρώπων και των Ακαδημιών που λειτουργούν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με περιορισμένα μέσα, αλλά με ακλόνητη πίστη στο όραμά τους.

Αυτοί που έμαθαν να δουλεύουν με ελάχιστους πόρους, αλλά με υψηλές απαιτήσεις.

Αυτή η προσέγγιση δεν είναι απλώς ένα “αναγκαίο κακό” λόγω οικονομικών περιορισμών.

Είναι, πολλές φορές, το μυστικό της επιτυχίας.

Είναι η πυξίδα που κατευθύνει το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο προς τον πυρήνα της ουσίας, τη δημιουργία ποδοσφαιριστών.

Παιδιά πρώτα, ποδοσφαιριστές μετά

Σε τέτοιες Ακαδημίες, η έννοια του “πλούτου” μεταφράζεται διαφορετικά.

Δεν έχει να κάνει με χρήματα ή εγκαταστάσεις.

Έχει να κάνει με ανθρώπινο δυναμικό, μεθοδολογία, συνέπεια και ξεκάθαρη φιλοσοφία.

Η Ακαδημία της Παρτιζάν Βελιγραδίου, για παράδειγμα, λειτουργεί σε υποδομές που δεν μπορούν να συγκριθούν με κορυφαίες ευρωπαϊκές Ακαδημίες, αλλά έχει καταφέρει να παράξει παίκτες όπως ο Σάβιτς, ο Γιόβιτς και ο Βλάχοβιτς.

Πώς;

Μέσω αυστηρής πειθαρχίας, σταθερού αναπτυξιακού μοντέλου και συνεχούς αξιολόγησης.

Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα.

Xαμηλό λειτουργικό κόστος σε σχέση με τις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις, αλλά συνεχής ροή ταλέντων που φτάνουν στην πρώτη ομάδα και εξάγονται σε μεγάλα πρωταθλήματα.

Ο Μόντριτς, ο Μπρόζοβιτς, ο Γκβάρντιολ, είναι προϊόντα αυτής της κουλτούρας.

Το μοντέλο “περιορισμένων πόρων” ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα

Όταν μια Ακαδημία δεν έχει την άνεση των πόρων, δεν έχει και την πολυτέλεια του λάθους.

Οφείλει να είναι οργανωμένη, ευέλικτη και να βασίζεται στις σωστές επιλογές ανθρώπων.

Αυτό οδηγεί σε:

Στόχευση στην ποιότητα αντί για ποσότητα.

Προώθηση παικτών μέσα από σαφή πλάνο, όχι ανάγκης.

Εκπαίδευση προπονητών σε ρόλους παιδαγωγών και όχι διαχειριστών.

Η έλλειψη πόρων λειτουργεί ως “φίλτρο”, ότι επιβιώνει και ευδοκιμεί σε αυτό το περιβάλλον είναι ουσιαστικό.

Από τον ταπεινό βοηθό προπονητή που κάνει διπλό ρόλο ως αναλυτής, μέχρι τον νεαρό ποδοσφαιριστή που μαθαίνει να δουλεύει με πείσμα, χωρίς “εύκολες λύσεις”.

Υψηλές απαιτήσεις: Όχι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα

Όταν τα μέσα είναι περιορισμένα, το επίπεδο των απαιτήσεων δεν μπορεί να μειωθεί.

Αντιθέτως, είναι αυτό που κρατά το σύστημα σε εγρήγορση.

Οι ποδοσφαιριστές διαμορφώνουν χαρακτήρα μέσα από την πειθαρχία, την πείνα για διάκριση και την αυτονομία.

Δεν τους δίνονται όλα έτοιμα και αυτή η δυσκολία τούς “κατασκευάζει” για να αντέξουν στο επίπεδο του επαγγελματισμού.

Η ουσία του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου

Η πρόκληση δεν είναι να δημιουργήσεις παίκτες με χρήματα.

Είναι να χτίσεις προσωπικότητες, να διαμορφώσεις κουλτούρα και να παραγάγεις αξία εκεί που δεν υπάρχει.

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο που βασίζεται σε λίγα αλλά κάνει πολλά, είναι αυτό που πραγματικά επηρεάζει τη μακροχρόνια πορεία ενός συλλόγου.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο πιο σημαντικός πόρος δεν είναι το χρήμα.

Είναι ο άνθρωπος και το όραμά του.