Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο κρέμεται από μια κλωστή;

Το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς προπονήσεις και αγώνες.

Είναι ένα πολύπλοκο οικοδόμημα που απαιτεί σαφή προσανατολισμό, βαθιά κατανόηση της διαδικασίας, σταθερή καθοδήγηση και πάνω απ’ όλα υπομονή.

Κάθε νεαρός ποδοσφαιριστής αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση.

Η διαδρομή από την παιδική αθωότητα προς την αγωνιστική ωριμότητα δεν είναι ευθεία.

Είναι ένας δρόμος γεμάτος στροφές, παγίδες και σταυροδρόμια που απαιτούν σωστές αποφάσεις και όχι μόνο από τον παίκτη.

Οι παγίδες της μετάβασης

Η ηλικία των 16-20 είναι κρίσιμη.

Η μετάβαση από την εφηβεία στο επαγγελματικό περιβάλλον είναι γεμάτη προκλήσεις:

Η πίεση για άμεση απόδοση, οι συγκρίσεις με άλλους,
οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα,
και η έλλειψη σωστής παιδείας μέσα και έξω από το γήπεδο,
μπορούν να “κόψουν το σχοινί” της προοπτικής, πριν ο νεαρός προλάβει καν να πατήσει γερά στα πόδια του.

Η ευθύνη είναι συλλογική

Κάθε μας επιλογή στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο έχει βαρύτητα.

Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον αθλητή, αλλά και τους ανθρώπους γύρω του:

Τους γονείς, τους προπονητές, τους συλλόγους.

Είναι ευθύνη όλων μας να προσφέρουμε ένα υγιές, αξιόπιστο και ασφαλές περιβάλλον.

Με πειθαρχία, αγάπη για το παιχνίδι, τεχνικοτακτική καθοδήγηση, και ψυχολογική ενδυνάμωση.

Ο ρόλος του προπονητή

Γι’ αυτό και ο ρόλος του προπονητή είναι κρίσιμος.

Πριν μιλήσει, πρέπει να ξέρει τι λέει.

Να ξέρει πού το λέει και πώς το λέει.

Να κοιτάει τα παιδιά στα μάτια.

Με ειλικρίνεια.

Με σεβασμό.

Με τιμιότητα.

Ο προπονητής δεν είναι μόνο “δάσκαλος” της μπάλας.

Είναι καθοδηγητής χαρακτήρων.

Είναι το πρόσωπο που μπορεί να κρατήσει το “σχοινί” που κρέμεται ολόκληρη η πορεία ενός παιδιού.

Το αύριο χτίζεται σήμερα.

Και στο τέλος της ημέρας, το μέλλον του ποδοσφαίρου δεν γράφεται σε έναν πίνακα σκορ.

Ούτε μετριέται σε γκολ ή τίτλους.

Το μέλλον χτίζεται στις καρδιές των παιδιών.

Στο βλέμμα του παιδιού που έτρεξε όσο μπορούσε,
στον πάγκο του παιδιού που περίμενε με υπομονή,
στο δάκρυ εκείνου που ένιωσε αόρατος,
και στο χαμόγελο αυτού που ένιωσε ότι ανήκει.

Το αύριο γεννιέται κάθε φορά που ένας ενήλικας επιλέγει να φερθεί δίκαια.

Να δει πέρα από το αποτέλεσμα,
και να σταθεί δίπλα σε ένα παιδί που δεν ζητά πολλά…
μόνο να το δεις, να το ακούσεις,
και να του φερθείς όπως θα ήθελες να σου φερθούν όταν ήσουν κι εσύ παιδί.

Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς παιχνίδι.

Είναι παιδί.

Και το παιδί θυμάται.