Στο τραπέζι της συζήτησης για το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, υπάρχει πάντα το πρόβλημα των υποδομών και των εγκαταστάσεων που δεν υπάρχουν. Αν θέλουμε να αρχίσουμε να επενδύουμε στο ποδόσφαιρό μας, η αρχή πρέπει να γίνει από τις υποδομές. Γήπεδα, εγκαταστάσεις, γυμναστήρια, μια μικρή πόλη εντός μιας ομάδας, που να φιλοξενεί τις υποδομές της. Από το 2000 [μέχρι πρόσφατα], η Ισλανδία, έχει φτιάξει 7 μεγάλα γήπεδα indoor, με όλες τις προδιαγραφές. 20 εξωτερικά θερμαινόμενα μεγάλα γήπεδα. 12 indoor μισού μεγέθους και ακόμα 150 μικρά γήπεδα. Αυτό έγινε μετά την διαπίστωση, ότι τα παιδιά στο σχολείο και εκτός αυτού, δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο επειδή δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις. Έτσι πήραν την απόφαση να φτιάξουν μικρά γήπεδα έξω από σχολεία, για να τους δώσουν ώθηση να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο [Μετά ακολούθησαν και οι επιτυχίες της Εθνικής ομάδας]. Στην Κύπρο δεν έχουμε εγκαταστάσεις, επειδή έτσι μάθαμε να λειτουργούμε. Χωρίς όραμα. Αν υπήρχε το όραμα, να γίνουν τέτοια προπονητικά κέντρα, τότε και μόνο θα αλλάζαμε επίπεδο. Και το πρόβλημα αν το ιεραρχήσεις δεν είναι πάντα το οικονομικό. Η απουσία οράματος είναι.