Ότι δεν είναι το κυνήγι των γκολς, των τίτλων, των χρυσών μπάλων [των πολυεθνικών], που σε τοποθετεί στο πάνθεον των αθανάτων, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Η απώλεια του Diego υπενθύμισε και σε εσάς, ότι ποδοσφαιρικά στον πλανήτη υπήρχε κάτι σημαντικότερο από τα οποιαδήποτε προσωπικά ρεκόρ. Υπήρχε ένας τύπος με λαϊκή παιδεία, ο οποίος ξεκίνησε και παρέμεινε λαϊκός. Αυτή λοιπόν η λαϊκότητα του, μεταδόθηκε σε όλο τον πλανήτη, σε κάθε γωνιά της γης. Κάθε ένας μικρός ή μεγάλος, ένιωθε να είναι και ένας Μαραντόνα, σε κάθε αλάνα, σε κάθε φτωχογειτονιά όπου παιζόταν ποδόσφαιρο. Η δυναστεία λοιπόν του Μαραντόνα, δεν ήταν καμία ποδοσφαιρική του επιτυχία, ούτε το γκολ του Θεού, ούτε αυτό του αιώνα, ούτε η κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλλου, ούτε ακόμη και αυτό το εξωγήινο του ταλέντο. Ήταν αυτή η μοναδική, τυφλή, απόλυτη, χωρίς όρια αγάπη, που εισέπραξε από 100αδες εκατομμύρια στον πλανήτη. Ο κριτής λοιπόν που σε τοποθετεί στο πάνθεον των αθανάτων και σε κάνει μύθο, είναι ο κόσμος και η αγάπη του. Δεν είναι οι followers, ούτε τα likes, αυτά ΔΕΝ θα κατέβουν ποτέ στους δρόμους, δεν θα θρηνήσουν, ούτε και θα κλάψουν. Η αγάπη είναι και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.