Η επανασύνδεση του Τσούκκα με τα “παιδιά του” στη Νέα Σαλαμίνα

“Σε μια διαδρομή, το πιο σημαντικό δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.”

Υπάρχουν στιγμές στο ποδόσφαιρο που δεν καταγράφονται ούτε στα στατιστικά, ούτε στα πρακτικά.

Είναι εκείνες οι σιωπηλές αγκαλιές, τα βλέμματα γεμάτα αναγνώριση, οι σφιχτές χειραψίες που κρύβουν πίσω τους χρόνια δουλειάς, ιδρώτα, πίστης.

Στιγμές όπως αυτή, η ποδοσφαιρική επανασύνδεση του Γιώργου Τσούκκα με κάποια από τα παιδιά του στη Νέα Σαλαμίνα.

Ιωάννης Κωστή, Κωνσταντίνος Σέργιου, Θεοδόσης Σιαθάς, Θωμάς Νικολάου, Ιάσωνας Πικής, Μάριος και Χαράλαμπος Κουζαρή.

Παιδιά που μεγάλωσαν με τη φωνή του Τσούκκα στα αυτιά τους, στα αποδυτήρια, στις γραμμές του γηπέδου, στα πρωινά της προετοιμασίας, αλλά κυρίως στις δύσκολες στιγμές.

Νεαροί που έμαθαν τι σημαίνει πειθαρχία, αγάπη για το παιχνίδι και κυρίως τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος πριν γίνεις ποδοσφαιριστής.

Και όμως, δεν είναι δεδομένο να σε θυμούνται.

Ούτε να σε ψάχνουν.

Ούτε να χαίρονται που σε ξαναβλέπουν.

Αυτό, το κερδίζεις.

Με το να αγαπάς όταν δεν κοιτά κανείς. Με το να δίνεις χωρίς να περιμένεις.

Με το να είσαι δίπλα, όχι μόνο στις μεγάλες νίκες, αλλά και στα μικρά καθημερινά βήματα.

Και εκεί είναι το μεγαλείο του Γιώργου Τσούκκα.

Δεν χτίζει καριέρες.

Χτίζει σχέσεις.

Και αυτές μένουν.

Όπως και ο ίδιος μένει, στο μυαλό, στην καρδιά και στο ποδοσφαιρικό DNA όσων τον έζησαν.

Μαζί τους και ο προπονητής Γιώργος Κλέφτης, συνοδοιπόρος του Τσούκκα και των παιδιών.

Τελικά, το ποδόσφαιρο είναι οικογένεια. Είναι κύκλος.

Και κάθε επανασύνδεση σαν αυτή, είναι μια υπενθύμιση.

Ότι αυτό που μένει, δεν είναι το σκορ.

Είναι η διαδρομή.

Είναι οι άνθρωποι.

Σε έναν χρόνο, σε πέντε, θα σε θυμούνται, γιατί ήσουν εκεί, όταν δεν ήταν υποχρεωτικό να είσαι.

Και αυτό στο ποδόσφαιρο και στη ζωή  λέγεται σεβασμός.