Εξέλιξη νεαρών ποδοσφαιριστών vs προπονητών

Στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο η λέξη «εξέλιξη» ακούγεται πιο συχνά και από τη λέξη «μπάλα».

Από τα πρώτα βήματα κάθε νεαρού ποδοσφαιριστή, όλοι οι γύρω του, γονείς, προπονητές, τεχνικοί διευθυντές, μετρούν την πρόοδό του.

Από το «πήγε από το ένα στο πέντε» μέχρι το «έμεινε στάσιμος», η εξέλιξή του γίνεται κεντρικό σημείο συζήτησης, ανάλυσης, ακόμη και κριτικής.

Όλοι ζητούν την ανάπτυξη των παιδιών μέσα στις Ακαδημίες.

Και δικαίως.

Όμως μέσα σε αυτή τη συνεχή αναζήτηση προόδου, κάτι λείπει.

Κάτι κρίσιμο.

Η αντίστοιχη πρόοδος των προπονητών.

Κανείς δεν ρωτά:

“Ο προπονητής εξελίχθηκε”;

Έμεινε στάσιμος στην προσέγγισή του;

Ανανεώνει τις γνώσεις του, τις μεθόδους του, την επικοινωνία του με τα παιδιά;

Έμαθε να διαχειρίζεται καλύτερα, όχι μόνο τακτικά, αλλά και συναισθηματικά τους ποδοσφαιριστές του;

Η ανάπτυξη δεν είναι μονόδρομος

Ο νεαρός ποδοσφαιριστής εξελίσσεται μέσα από το περιβάλλον που του παρέχεται.

Και το πιο καθοριστικό κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος είναι ο ίδιος ο προπονητής.

Η μεθοδολογία του, η παιδαγωγική του προσέγγιση, η ικανότητά του να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει.

Όταν ένας προπονητής «διδάσκει» συνεχώς τα ίδια, με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια παραδείγματα και ασκήσεις, τότε δεν μιλάμε για ανάπτυξη, αλλά για επανάληψη.

Και το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο δεν είναι μηχανισμός αναπαραγωγής.

“Αν δεν αλλάζει ο προπονητής, γιατί να αλλάξει ο ποδοσφαιριστής”;

Το να απαιτούμε βελτίωση από ένα παιδί, χωρίς να απαιτούμε και από τον ενήλικα που το καθοδηγεί, είναι άδικο και αναποτελεσματικό.

Το παιδί έχει όρια, εμπειρίες που τώρα χτίζει.

Ο προπονητής όμως έχει την ευθύνη και την επιλογή να βελτιώνεται διαρκώς.

Η συνεχής επιμόρφωση, η ανταλλαγή γνώσης, η αμφισβήτηση των παλιών μεθόδων, η παρακολούθηση εξελίξεων σε επίπεδο φυσιολογίας, ψυχολογίας και τεχνικής είναι απαραίτητα στοιχεία ενός σύγχρονου αναπτυξιακού προπονητή.

“Αν θέλουμε καλύτερους ποδοσφαιριστές, ας φροντίσουμε να έχουμε καλύτερους προπονητές”.

Η ανάπτυξη δεν ξεκινά από τον παίκτη.

Ξεκινά από εκείνον που του δείχνει το δρόμο.

Από εκείνον που επιλέγει πώς θα μιλήσει, πώς θα διδάξει, πώς θα καθοδηγήσει και πώς θα εμπνεύσει.

Σε κάθε αξιολόγηση παίκτη, πρέπει να προηγείται η εσωτερική αξιολόγηση του ίδιου του προπονητή.

Όχι με ενοχή ή πίεση, αλλά με ευθύνη και συναίσθηση του ρόλου του.

Η ερώτηση λοιπόν αλλάζει.

Πριν αναρωτηθώ για την πρόοδο του παιδιού, οφείλω να αναρωτηθώ:

Εξελίχθηκα εγώ ως προπονητής, ώστε να μπορώ να εξελίξω τον ποδοσφαιριστή;